Կառուցողական նախագծերի կամ քաղաքական տեսլականի, կամ գոնե գաղափարների ու նախագծերի բացակայության պայմաններում, որոնք ունեն որեւէ օգտակար բանի հեռանկար եւ հավանականություն, իշխող ուժերը դիմում են մանեւրների, պոպուլիզմի, պատճառաբանության եւ հաճախ խուսափում են առճակատումից այն ուժերի հետ, ովքեր ձգտում են առերեսվել գաղափարներով եւ փաստարկներով: Եվ նրանց սիրած ընդդիմության տեսակը նրանք են, ովքեր հավասարապես համընկնում են իրենց դեմագոգիայի, պոպուլիզմի եւ մեղադրանքների փոխանակման ոգեւորության մակարդակներում։
Անցնող ամեն օրը ես բացահայտում եմ վարպետության դիվերսիաներ ստեղծելու հմտություններ, որոնք կարող են շեղել հանրության ուշադրությունը մեր կենսական խնդիրների կենտրոնացված լուրջ իրատեսական քննարկումից, եւ դրանցից մեկը մեղադրանքների փոխանակման խաղում համապատասխան ուժ գտնելն է, որտեղ երկու կողմերն էլ երբեք չեն արձագանքում արդարացված արարքով, այլ պարզապես պատասխանում են ավելի լուրջ մեղադրանքով մեղադրողին:
Բայց քանի որ ոչ մի մանեւր եւ մարտավարություն չի տեւում ողջ կյանքի ընթացքում եւ սպառվում է բազմակի օգտագործումից հետո, ես միշտ տեսնում եմ նոր ռազմավարություն: Իսկ այսօր ձեզ եմ ներկայացնում ավելի տիպիկ «ազատական» մոտեցում՝ մտավոր եւ հոգեբանական էֆեկտով, որի հիմքում «եղեք ավելի լավատես, մի եղեք այդքան դրամատիկ եւ հոռետես» արտահայտությունը։
Ինձ համար իրականում հանելուկ է իշխող կուսակցության ներսում խորամանկ- խելացի փորձագետների առկայությունը, որոնք դիվերսիայի վարպետ են, սակայն մենք երբեք չենք հոգացել խելացի ստրատեգ փորձագետների հավաքագրելու հարցում, որոնք կարող էին օգնել մեզ խուսափել աղետներից, որոնք հանգեցրին դիվերսիոն վարպետների խորը կարիքին: Մեկ շաբաթ առաջ տեղի ունեցավ մեկ շեղում, որը մեծ ֆինանսական ծախսեր է ունեցել. մայրաքաղաք Երեւանի, մասնավորապես, կենտրոնի զարդարումը:
Կարդացեք նաև
Իհարկե, առաջ եկան իշխանության կողմնակիցները, ազդված ինչ-որ տեղից առաջ մղված խորամանկ մեսիջից…
Ես զուգադիպություններին չեմ հավատում, «Հիմա ի՞նչ անենք, այդ ընդդիմադիրները, միշտ հնաոճ, միշտ բացասական ու հոռետես, միշտ քննադատող եւ երբեք չբավարարված, միշտ տեւական դժգոհ, լավ, մենք շատ խնդիրներ ունենք, բայց չպե՞տք է փորձենք ուրախանալ փոփոխության համար, մարդիկ արժանի են երջանկության, ժամանակ առ ժամանակ ինչ-որ ուրախության, պե՞տք է միշտ պահպանենք վիշտը, հանրապետությունը պետք է հաղթահարի վերքերը, զարթնի, այո, մենք հակասում ենք թշնամիներին եւ ապացուցում, որ երջանիկ ենք եւ չենք կոտրվել»: Հիմա սա ինձ համար այնքան մակերեսային մոտեցում է. մեր արհավիրքները չեն ավարտվել եւ մենք դեռ չհայտարարված պատերազմի մեջ ենք, ամեն օր բախվում ենք թշնամանքի հետ եւ նմանվում ենք մեկին, ով ուզում է իր խնդիրը լուծել՝ անտեսելով դրանք, խուսափելով-փախչելով դրանցից եւ իրականությունից: Մինչ մենք զբաղված ենք տոնելով, ադրբեջանցիները վերսկսեցին իրենց թշնամությունը եւ ընդլայնեցին այն այսօր՝ փակելով կարեւոր ճանապարհահատվածներից մեկը:
Մենք մեր գլուխը թաքցնում ենք ավազի մեջ ջայլամի նման եւ թաքնվում մեր մատների հետեւում, նմանվում ենք պարտքի տակ գտնվող մարդուն, ով ընտրում է փախչել իր պարտքերից՝ հարբելով եւ չանհանգստանալով դրա մասին։
Ժամանակն է նետել մեր գինու գավաթները եւ հավաքել ինքներս մեզ:
Պետրոս ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ
բլոգեր
«Առավոտ» օրաթերթ
15.12.2022
