Ինչպես երեւում է, գերմանական ֆուտբոլն ամբողջությամբ կարող է չվերադառնալ իր նախկին փառքին եւ ուժին: Երբ տեղի ունեցավ 2018-ի նվաստացումը, մեզանից ոմանք մտածեցին. «Դե, չեմպիոններին միշտ այս ճակատագիրը բախվում է 4 տարի անց, քանի որ նրանք չեն կարողանում նոր թիմ պատրաստել, մեր դեպքն այնքան էլ տարբեր չէ, քան այդքան չեմպիոնները, ովքեր արժանացան այս ճակատագրին, մեր դեպքը միայն տարբեր է, քանի որ մենք շատ խորը նվաստացած էինք»:
Բայց, ինչպես պարզվում է, 2022-ի հավաքականը նույնիսկ ավելի վատն է, քան 2018-ի թիմը, եւ 2014 թվականից ի վեր Գերմանիան շատ տարբեր է, քան մեզ ծանոթ Գերմանիան։ Ի՞նչ տեղի ունեցավ 2018 թվականից հետո:
Հիշեք 2014 եւ 2018 թվականները, Գերմանիան ուժեղ էր, հզոր, բոլորը վախենում էին դրանից: Ինչո՞ւ այն ժամանակ Գերմանիան ուներ հստակ հարձակվող, նրա անունը Մարիո Կլոզ էր: 2018 թվականից հետո Գերմանիա եկավ իսպանացի Գվարդիոլայի մտածելակերպը, Մյունխենի «Բավարիան» որդեգրեց առանց հստակ հարձակվողի խաղալու իր ձեւը, եզրային հարձակվողը դրվեց հարձակման վրա, «Բավարիան» պարտություն կրեց պարտությունից հետո: Բայց գերմանացիները ոչինչ չսովորեցին, եւ 2016 թվականից գերմանացիները խաղում են եզրային հարձակվողով, եւ ոչ մի հստակ հարձակվողով, վերջին հարձակվողը Մարիո Գոմեսն էր, ով միջին մակարդակի ելույթ ունեցավ: Որտե՞ղ են գերմանացի հարձակվողները, մի՞թե դա միայն մարզիչների մեղքն է: Չէ, սա տեղական գերմանական ակումբների մեղքն է, գնացեք Գերմանիայի ֆուտբոլի տեղական առաջնություն, Բունդեսլիգա, կտեսնեք, որ վերջին տասնամյակի ընթացքում 10 գոլ խփողներից 8-ը օտարերկրացիներ են։
Այն պահից ի վեր, երբ կանոնը թույլ էր տալիս անսահմանափակ թվով ներգրավել ոչ գերմանացի խաղացողներին, Գերմանիայի ազգային վարկանիշը փլուզվեց: Ես դա կրկին ու կրկին ասել եմ, քանի դեռ գերմանական տեղական ակումբները չեն փոխել իրենց քաղաքականությունը, ազգային հավաքականը կմնա նվաստացած:
Կարդացեք նաև
Պոնտի միակ լավ հարձակվողը Տիմո Վերներն էր, նա եկավ ոչ թե 1-ին առաջնությունից, այլ 2-րդից Լայպցիգի հետ բարձրացավ 1-ին հորիզոնական:
Ինչ վերաբերում է Ճապոնիայի դեմ խաղին, ապա միակ պատճառը, որ Ճապոնիային 70 րոպե պահանջվեց Գերմանիային խաչելու համար, գերմանական ուժի կեղծ պատրանքն էր, 60 րոպե անց ճապոնացիները հասկացան, որ գերմանական թիմի հզորությունը պատրանք է, Գերմանիայի հավաքականի ֆիզիկական կազմը 60-րդ րոպեից հետո ընկավ:
Գերմանական պաշտպանությունը ներդաշնակ չէր, միայն Ռուդիգերն ու Նոյերն օգնեցին հետաձգել աղետը, ես անընդհատ ասում էի, որ ցանկացած այլ թիմ 4 գոլ կխփի, բայց ճապոնացիները ճիշտ ավարտին չհասցրին, բայց երբ հասկացան, որ խաղում են գերմանական ուժի ուրվականի հետ, հասկացան, որ գնալու են դեպի հաղթանակ, եւ դա տեղի ունեցավ: Գերմանական հարձակումն իսկական աղետ էր, նրանք ստացան շանսերը, նրանք գոլ բաց թողեցին առանց հստակ հարձակվողի՝ վերը նշված պատճառներով:
Պետրոս ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ
բլոգեր
«Առավոտ» օրաթերթ
29.11.2022
