«Որեւէ բան զարմանալի չէ, մարդիկ (իշխանությունները-Գ․Հ․) երբեք էլ չեն թաքցրել իրենց նկրտումները, իրենց հակազգային գործունեությունը։ Եթե հիշում եք, Ցեղասպանության տարելիցն ամբողջ հայությանն էր համախմբում իր շուրջը, մեր վիշտը ոչ միայն միասին էինք կիսում, այլեւ ճանապարհներ էինք փնտրում միասնականությունը զորացնելու եւ ի վերջո դեպի հաղթություն գնալու, կորուսյալ տարածքները հետ բերելու համար»,- «Հայելի» ակումբում նշեց հերոս Վաչագան Մանուկյանի հայրը՝ բանաստեղծ Խաչիկ Մանուկյանը։
Նրա խոսքով․ «Պետք է այդ մղումն ունենանք, որ երբեւէ կարողանանք այդ խնդիրը լուծել նաեւ վրեժն առնել, որովհետեւ առանց դրա ոչնչանում է եւ ազգը, եւ շարունակությունն է ջնջվում։ Եթե չունենաս մեծի ընկալումը, փոքրն էլ քեզ չի հասնի․․․Ես հիշում եմ, թե ինչպես այն ծերուկին չթողեցին ծաղիկներ տանել Ծիծեռնակաբերդ, հետո հասկացան, որ մեծ սխալ են գործել ու փորձեցին մոտենալ․․․Եվ շարունակական գնում է այս ամենը։ Իրենք ի՞նչ պիտի անեն, հերոսներին պիտի կարողանային ջնջել, մոռացության տալ, որովհետեւ հերոսներն անընդհատ հզոր հայրենիքի հիշեցումն են բերում մեզ։
Ես քայլում էի Երեւանով, նայում էի Քոչարի կերտած արձանին՝ Վարդան Մամիկոնյանին՝ իր հաղթականությամբ, հերոսականությամբ։ Չեմ զարմանա, որ վաղը որոշեն դա հանել, Սասունցի Դավթի արձանը հանեն, ամեն ինչ շարունակաբար դրան է տանում»։
Անդրադառնալով զոհվածների ծնողներին բռնի ուժով, քարշ տալով Եռաբլուրից հեռացնելու հայտնի դրվագին, Խաչիկ Մանուկյանը նշեց․ «Եռաբլուրից հեռացնում էին ծնողներին, որովհետեւ նրանք հերոսածին ծնողներ են, որովհետեւ նրանց համար Եռաբլուրն իսկապես սրբավայր է, զինվորական պանթեոն եւ աստվածային հանգրվան․․․Դե թող իշխանությունները գային Նոր տարվա գիշերը, մեզ հետ լինեին Եռաբլուրում, խոսք հնչեցնեին, եւ ես հասկանայի, որ տեսեք մեր իշխանությունները մեզ հետ են։ Գային ասեին՝ այո, մեր սխալի արդյունքն է, մեր թերացումներն են․․․Բայց՝ ոչ, այս ամենն իրենց կողմից ծրագրված գործունեությունն էր, սպանդ էր, դավաճանություն էր, որի պատասխանն անպայման տալու են իրենք, ինչքան էլ թաքնվեն Միացյալ Նահանգների, Արեւմուտքի, Ռուսաստանի կամ մեկ ուրիշի թեւի տակ»։
Կարդացեք նաև
Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆ
