Ուղերձ լիբանանցի եղբայրներին՝ դուք արհամարհեցիք եւ տոնեցիք աշխարհի գավաթը, եւս մեկ անգամ եղեք հաղթական՝ տոնելով աշխարհի գավաթը
Եթե ես ձեզ ասեմ, որ լիբանանցիները շնչում են ֆուտբոլը, դուք ինձ հավանաբար կասեք, որ ամբողջ աշխարհը այդ շնչառությամբ է, իսկ ես կպնդեմ, որ ոչ, լիբանանցին «հատուկ դեպք» է, եւ աշխարհի առաջնությունը Լիբանանում չտոնելը միշտ բացառված էր:
Մենք պարզապես պետք է մեր թիմի դրոշները տեղադրեինք պատշգամբում, փողոցներում, մենք պետք է հայտարարեինք մեր պարտավորությունն ու հավատարմությունը թիմին, պետք է կազմակերպեինք մեքենաների եւ մոտոցիկլետների շարասյուներ, մենք պետք է հավաքեինք որքան հնարավոր է շատ մեքենաներ եւ մոտոցիկլետներ (ավելի մանրամասն կներկայացնեմ հաջորդ հոդվածում): Ով, որպես զբոսաշրջիկ այցելեց Լիբանան աշխարհի գավաթի ժամանակ, զարմացավ եւ ցնցվեց. Լիբանանը նման էր գունեղ դիմակահանդեսի, դրոշների փառատոնի: Լիբանանցիները սիրում էին կյանքը, նրանք դիմագրավեցին եւ մարտահրավեր նետեցին պատերազմին, էլեկտրաէներգիայի բացակայությանը, եւ մենք ցույց տվեցինք մեր տոկունությունն ու համառությունը՝ ապացուցելու, որ սիրում ենք վայելել կյանքը, անկախ ամեն ինչից, եւ ֆուտբոլը տոնելով մենք ապացուցեցինք, որ ոչինչ չի կարող մեզ հաղթել եւ խանգարել դիտել աշխարհի առաջնությունը եւ վայելել այն ամբողջությամբ:
Եկավ 1990 թվականը: 1989-1990 թվականներին Լիբանանը ականատես եղավ ամենակատաղի երկու պատերազմներին, որոնցից յուրաքանչյուրը տեւեց մի ամբողջ տարի, որի ընթացքում մարդիկ մնացին ապաստանում այս երկու ամբողջական տարիներ: Հերթական անգամ մենք արհամարհեցինք պատերազմը, ես այդ ընթացքում մասնակցեցի ծննդյան վեց խնջույքի, որոնցից մեկի ժամանակ հարեւանի աղջիկը հրավիրեց իր ընկերուհուն, ես 17 տարեկան էի: Դա իմ առաջին դանդաղ պարն էր, ես վայելեցի այն առավելագույնը, հանկարծ հնչեցին ձայները. հրետակոծությունն ուժեղացավ, եւ մենք վերադարձանք ապաստարան: Ես ուրախությամբ իջա, որովհետեւ դա հիանալի փորձ էր 17-ամյա դեռահասի համար։ Իսկ 1990թ. ամռանը սկսվեց աշխարհի գավաթը, մենք բոլորս ապաստարանում էինք, հոսանք չկար, մեքենաների համար նավթ, վառելիք չկար, բայց հարեւաններով գումար հավաքեցինք եւ ընդհանուր գեներատոր գնեցինք: Երբ գնդակոծությունը թուլանում էր, գնում էինք եւ դիտում խաղերը: Հիշում եմ, որ մենք մի անգամ կարողացանք գնալ «Ահսրաֆիեթ Սեսին» հրապարակ եւ մասնակցել ավտոշարասյունին, գիշեր էր, լրիվ մութ՝ էլեկտրականության պակասի պատճառով եւ լիակատար լռության, այնպես որ, մեքենայի շչակների եւ մեքենայի լույսերի ձայնը այնքան արտահայտիչ էր: Եվ մթնոլորտն այնքան բուռն էր, հուզիչ եւ ռոմանտիկ, մենք մարտահրավեր նետեցինք, արհամարհեցիք պատերազմին եւ հաղթեցինք: Մեզ ոչինչ չէր կարող կոտրել: Բայց այսօր, երբ Լիբանանի իմ ընկերներին խնդրում եմ ինձ տրամադրել Լիբանանի դրոշների տեսանյութեր եւ նկարներ, նրանք դառնացած ծիծաղում են:
Կարդացեք նաև
Նրանք ինձ ասում են. «Ոչ ոք տրամադրություն չունի, ոչ մեկին չի հետաքրքրում, գիտե՞ս նավթի գինը այսօր, մենք, այնուամենայնիվ, չենք կարող դիտել աշխարհի գավաթը, չե՞ս լսել նորությունները, Լիբանանի տեղական հանրային հեռուստատեսությունը չի հեռարձակվի, կաբելային ընկերությունները պահանջում են 190 դոլար, որն այսօր համարժեք է մեր 3 ամսվա աշխատավարձին»:
Իմ լիբանանցի եղբայրներ, ես ասում եմ, թույլ մի տվեք, որ հուսահատությունը հաղթի ձեզ, ձեզանից շատերը գտնում են այն առցանց դիտելու միջոցը, դուք պարտավոր եք ձեր հանդեպ տոնել աշխարհի գավաթը, մի պարտվեք այս խոչընդոտներից, ՀԱՂԹԵՔ, ՀԱՂԹԵՔ՝ պահպանելով ձեր ժառանգությունն ու ավանդույթները եւ ձեր ֆուտբոլային տոնական հոգին:
Պետրոս ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ
բլոգեր
«Առավոտ» օրաթերթ
25.11.2022
