«Հանուն Հանրապետության» կուսակցության նախագահ Արման Բաբաջանյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.
«Ամենայն Հայոց Գարեգին Բ և Մեծի տանն Կիլիկիո Արամ Ա կաթողիկոսները հրաժարվել են այս տարի նոյեմբերի 24-ին կայանալիք Հայաստան հիմնադրամի ամենամյա դրամահավաքին հայրապետական օրհնության և զորակցության խոսք ասել հիմնադրամի նվիրատուներին և ծրագրերին, որոնց ահռելի մասը ավանդաբար իրականացվում է Արցախում, Հայաստանի սահմանամերձ բնակավայրերում, 1988թ․ աղետալի երկրաշարժից տուժած քաղաքներում, իսկ վերջերս նաև մահաբեր պայթյունի ենթարկված Լիբանանում։
Այն, որ 44-օրյա պատերազմից հետո Հայաստանն իր ռեգիոնալ բարդ միջավայրում եղած մարտահրավերների հավաքականությունը կարող է արդյունավետ հաղթահարել առավելապես համահայկական հավաքական ներուժի արդյունավետ նյութականացման շնորհիվ, թերևս անկասկած է: Մարտահրավերների թե՛ բնույթը, թե՛ պարզապես մասշտաբը պարզապես բազմակի անգամ գերազանցում են Հայաստանի հնարավորությունը:
Կարելի է պատկերացնել ով կամ ովքեր են ընդդիմադիր դաշտում դիրքավորված կաթողիկոսների խորհրդականները։ Հայ Առաքելական Եկեղեցին, իր որևէ ներուժ և ռեսուրս Հայաստանի ներքաղաքական պայքարին և մասնավորապես ընդդիմությանը «տրամադրելու» փոխարեն, պետք է թերևս առավելագույնն աներ ռեգիոնալ անվտանգության հարցում Հայաստանի ռիսկերի չեզոքացման աշխատանքին օժանդակելու համար, անկախ Հայաստանի իշխանության հանդեպ վերաբերմունքից:
Կարդացեք նաև
Հայ Առաքելական եկեղեցին պետք է զերծ մնա քաղաքական որևէ ճամբարի և այդ պարզ իրողությունը հազիվ թե վիճելի լինի որևէ մեկի համար: Եթե եկեղեցին, կաթողիկոսները չեն կարող դա անել ինքնուրույնաբար՝ պետք է անի հասարակությունը, գիտակից ժողովուրդը։ Ներկայիս վիճակի հետևանքը այն է, որ բացակայել ու բացակայում է Հայ Առաքելական եկեղեցու և Հայաստանի հանրության հարաբերության բովանդակային գաղափարախոսական, արժեհամակարգային, փիլիսոփայական ողնաշարը: Մնացյալը՝ անկախության երեք տասնամյակի այս կամ այն ժամանակահատվածում ընդդիմության կամ իշխանության հետ հարաբերության այս կամ այն դիրքավորում կամ դրվածք, այդ մեծ բացակայության հետևանքն է:
Աներկբայորեն կարող ենք արձանագրել, որ Հայ առաքելական եկեղեցու ղեկավարությունը անցնող ավելի քան երկու տասնամյակի ընթացքում այնպես է սերտաճել կառավարող համակարգի տնտեսա-քաղաքական շահերի հանգույցում, որ գործնականում ժամանակի ընթացքում ավելի ու ավելի անհնարին էր դառնում Հայ եկեղեցի-հայ հանրություն հարաբերության կայուն ողնաշար ձևավորելու հեռանկարը, քանի որ նրանք, ովքեր պետք է զբաղվեին դրանով՝ Եկեղեցու ղեկավար կազմը, գործնականում զուրկ էին մոտիվացիայից:
Հայաստան հիմնադրամի այս հերթական ամենամյա դրամահավաքը մեր պետության համար այս բարդագույն ժամանակահատվածում Հայ եկեղեցու համար կարող էր օգտագործվել որպես պետության, ժողովրդի, նրա առաջնահերթ նպատակների, իղձերի և երազանքների հետ միաձուլվելու հնարավորություն, որը ևս չօգտագործվեց և ժամանակի ընթացքում ամեն ինչ կարծես թե վերադառնում է ի շրջան յուր:
Մինչդեռ, սա լրջագույն խնդիր է, հաշվի առնելով այն բացառիկությունը, որ խորքային առումով իբրև ինստիտուտ ունի Հայ Առաքելական եկեղեցին Հայաստանի և հայ ժողովրդի կյանքում, և որի՝ հանրության հետ հարաբերության ողնաշարի ձևավորման պարագայում կարող է էապես ամրանալ նաև պետության ողնաշարը, մի բացառիկ նպատակ, որից դուրս է մնում Հայ եկեղեցին՝ իր չափազանց վտանգավոր և կանխատեսելի հետևանքներով»։
