Անդրանիկ Վարդանյանն անմահացավ այլ տղաների հետ՝ հայրենիքը պաշտպանելիս
Անդրանիկ Վարդանյանը ծնվել է 2002 թվականի նոյեմբերի 10-ին Երեւանում։ Սովորել է թիվ 184 ավագ դպրոցում։ Դեռ մանկուց սիրում էր երգել, նաեւ ֆուտբոլասեր էր։ Ընկերությունը նրա համար անգնահատելի արժեք էր եւ այդպիսով նա կարողացավ ձեւավորել իր` որպես ընկերոջ, անխոչընդոտ սկզբունքներն ու որակները։ Անդրանիկին ճանաչողներն ասում են` հասուն մտածելակերպ ուներ, գիտեր` ինչ եւ ինչպես անել, որ ճիշտ ու բարեկիրթ լինի։ Նա պրպտող էր, ստեղծող, փոքր տարիքից արդեն գումար վաստակելու ուղիներ էր փնտրում։
Անդրանիկն իր տարեկիցների հետ 2021 թվականի ձմռանն էր զորակոչվել բանակ: Երազում էր ծառայության մասին: Սկզբնական շրջանում ծառայել է Վայքում, այնուհետեւ տեղափոխել են Ջերմուկի զորամաս։
Մեկ տարի առաջ այս օրերին արձակուրդ էր եկել, ընկերների հետ գնացել Եռաբլուր եւ խորը ափսոսանք հայտնել, որ այդչափ մեծանում է Եռաբլուրը։ Իսկ մի քանի վայրկյան հետո ընկերներին ասել. «Լավ, այդքան մի մտածեք, մյուս տարի այս օրերին ինձ համար եք այստեղ գալու»։
Նպատակներից մեկը Հայաստանի ազգային ագրարային համալսարանի «Գինեգործություն» բաժնում ուսումը շարունակելն ու գինետուն բացելն էր։ Նաեւ ցանկանում էր շրջել աշխարհի տարբեր երկրներում եւ ներկայացնել հայկական գինին։ Ավաղ, Անդրանիկի նպատակների հասնելու ճանապարհն ընդհատվեց սույն թվականի սեպտեմբերի 13-ին։ Անդրանիկի մարտական ընկերը` Արմենը, այդ օրը զանգել էր տուն եւ հորը հայտնել. «Ես եմ մնացել, Անդոն ու Ումուդը, նոր տղեքին էլ խփեցին, լավ մնացեք»։ Այսպես նրանք պայքար մղեցին ազատ ու անկախ հայրենիքի համար եւ անմահացան` իրենց սրտում պահելով հայրենապաշտության պատգամը։
Հորեղբայրների հետ զրուցելիս ասել էր` «Արամ ախպորս նման հերոս եմ դառնալու ու տուն գամ»։ Իսկ Արամը կարոտով է հիշում Անդրանիկին, նրա պարզությունն ու անմիջականությունը։ «Իսկական եղբայր էր, միշտ կողքիս, միշտ անկաշկանդ ու քայլերի մեջ համաչափ»,-ասում է Արամը։
Կարդացեք նաև
Անդրանիկ Վարդանյանը, ինչպես շատ հայորդիներ, հավատարիմ մնաց իր որդեգրած սկզբունքին` հանուն հայրենիքի չխնայել անգամ կյանքը։
Վովա ԱՐԶՈՒՄԱՆՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
17.11.2022
