Միանշանակ է, որ Ադրբեջանի ագրեսիվ վարքի պատճառը տարածաշրջանում ուժերի հավասարակշռության խախտումն է: Պատերազմից հետո իր դաշնակից երկրների աջակցությամբ այդ պետությունը մեծ միջոցներ է ներդնում, որպեսզի արագ վերականգնի այն ահռելի կորուստները, որոնք ունեցել էր 44-օրյա պատերազմում: Այսօր Բաքուն դա անում է հիմնականում ոչ ռուսական սպառազինության հաշվին, քանի որ ՌԴ-ն իր ռազմարդյունաբերությունն ուղղել է ուկրաինական հակամարտության կարիքները բավարարելուն, եւ հիմնական գնումներն անում է իսրայելական եւ թուրքական զինատեսակներից: Մյուս կողմից էլ միանշանակ չի կարելի պարզել, թե այդ երկրներից ներկրվող զենքի ո՞ր մասն է գնված, որը՝ նվիրաբերված կամ ժամանակավոր տրամադրված: Օրինակ՝ ռազմական փորձագետների դիտարկմամբ՝ Իսրայելից «գնված» հակաօդային սպառազինությունը գերժամանակակից է, որը ռազմական բարձր գաղտնիության տեխնոլոգիաներ է պարունակում, եւ սովորաբար պետությունները նման տեխնիկա չեն վաճառում այլ պետության:
Տարածաշրջանում ուժերի հավասարակշռության խախտման նման իրավիճակում Ալիեւը չի հրաժարվում ուժի կիրառման սպառնալիքներից, եւ ադրբեջանական զինուժը պարբերաբար սադրանքներ է իրականացնում՝ ներխուժելով ՀՀ-ի եւ Արցախի ինքնիշխան տարածք:
Ավելորդ չէ արձանագրելը, որ 2020 թ. Ադրբեջանը պատերազմ սկսեց այն ժամանակ, երբ կարողացավ խախտել տարածաշրջանում հաստատված ռազմական հավասարակշռությունը: Հետեւաբար՝ միայն խախտված հավասարակշռության վերականգնումը կարող է զսպել Ադրբեջանի ագրեսիվ վարքը, որի հետեւանք է նաեւ բանակցությունների ժամանակ նրա ղեկավարի ծայրահեղ առավելապաշտական եւ ոչ կառուցողական դիրքերից հանդես գալը:
Արմեն ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայաստանի Հանրապետություն» օրաթերթի այսօրվա համարում:
