Հարուստդ՝ աղքատ, աղքատդ՝ համրանքից դուրս և նորից՝ հարուստդ՝ աղքատ, իր որովայնն իրեն ազգ ու հայրենիք, իր ապարանքները, փալաս- փուլուսն ու շողշողուն զարդերը՝ հոգու խունացած անկյունները շպարող (եթե կուզեք՝ նաև մարդկային բանականության դեմ) հաղթական կռվան:
Մենք չհորինեցինք, այսպես եկել են՝ անմշակույթ, անդեմ, վաշխառուի ինքնագոհ վարքով, պատմությանդ եղած-չեղածը հեգնական հայացքով չափչփելով և միայն իրենց լսելի մրմունջով՝ էդ անցյալի բեռն առնենք ի՞նչ անենք, ո՞ւմ վրա ենք ծախելու: Աշխարհի առաջ ցուցանք դառած գնում ենք՝ զավեշտախաղի ինքնաբավ հաճությամբ:
Սրանք էլ եկան, թե՝ «դուխով», «ապագա կա»:
Սրանք էլ եկան, թե՝ «Սիրում եմ ձեզ, հպարտանում եմ ձեզանով»:
Կարդացեք նաև
Թե՝ «կոպեկ-կոպեկ… վերադարձնելու ենք ձեզանից թալանվածը»:
Թե՝…
Կիսաքաղց ժողովուրդ էր՝ հավատաց:
Եվ մեր միջի քաջերն իրենց արյամբ պիտի լվանային՝ խաբեության, ստի, ավերիչ ընթացքը:
Վաչագանին նվիրված խաչքարին ծաղիկներ խոնարհելով` չէինք էլ նկատում շուրջը եղած անհարթությունները: Արցունք կուլ տալով գնում ես՝ մարդկային օտարումներին հաշտված, մշակութային կենսավետ արժեքները շրջանցած՝ չապրելու Աստծուց քեզ տրված ժամանակը: Համացանցում ինձ հղված գրառումն, իսկապես անակնկալ էր: Օվկիանոսից այն կողմ ապրող հայրենակցուհին ասում էր. նկատել եմ, որ Վաչագանի խաչքարի շուրջը բարեկարգել է պետք, և ես դա կկազմակերպեմ: Հետո, երբ մոտենում էր Հերոսի 30-ամյակը, և Գրողների տան Մեծ դահլիճում Հայոց տաղանդների կողմից նախապատրաստվում էր Նրան արժանի հանդիսություն, հանկարծ նույն հայրենակցուհին ինձ ՖԲ-ի նամականիով գրեց՝ ես կհոգամ, որ սեղանային հատվածն էլ Հերոսին վայել շքեղ կազմակերպեք:
Ավելի ուշ, ինձ արդեն հարազատ դարձած հայուհին, զինվոր ներկայացող մի տղամարդու լուսանկարներ ուղարկելով խնդրեց պարզել, թե իսկապե՞ս այդ լքված և ավերակված վիճակում է, որպեսզի հոգա վիրահատական ծախսերը:
Հետո, ավելի ուշ իմացա, որ շատ ծանոթների և օտարների է օգնել՝ այլևայլ խնդիրներ լուծելով: Նա իր անդուլ աշխատանքով է ստեղծել իր ունեցածը և միլիոնների կարողություններ չունենալով, պարզապես, իր ազգին և Հայրենիքին բացառիկ նվիրյալներից է, ով անտարբեր և անհաղորդ լինել չի կարող նրանց կյանքի այսօրվա դժվար ընթացքին:
Մեր այդ զարմանալի հայրենակիցը Լոս Անջելեսում բնակվող Ռիտա Միրզախանյանն է, ով երբեք չի խոսում բարեգործություններից, ում եղբայրը արցախյան առաջին պատերազմի հերոսներից է, ով շատերի պես ստեղծագործական իր ճանապարհն է փորձել հարթել, բայց չընդհատվող փորձություններն, ի վերջո, նրան հասցրել են Միացյալ Նահանգներ:
Հիմա ինքն էլ առողջական խնդիրներ ունի և անանձնական ուրախություններով ապրողների պես ՝ իր բուժումներին ամենավերջում է անդրադառնալու:
Որքան էլ անհամաձայնություն ունենա իմ այս հրապարակման հետ, միևնույնն է, ասելու եմ՝ մենք երախտապարտ ենք քեզ, սիրելի Ռիտա Միրզախանյան և ասում ենք՝ եղիր առողջ, ապրիր երկար, եւ կեղծ բարերարները թող ճանաչեն իսկական բարեգործին:
Խաչիկ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ
Լուսանկարը՝ Հետքի
