Հարցազրույց «Կալիֆորնիա կուրիեր» թերթի խմբագիր Հարութ Սասունյանի հետ։
– Զարեհ Սինանյանի կազմակերպած Համաշխարհային համահայկական գագաթնաժողովից ակնկալիքներ ունե՞ք։
– Ոչ միայն դրական ակնկալիք չունեմ՝ ճիշտ հակառակը․ վախենում եմ, որ, այսպես կոչված, «համաշխարհային հայկական գագաթնաժողովը» հայերի միասնականությունն ավելի խարխլի` ավելի պառակտի սփյուռքը։
– Սպասելի՞ էր Գարեգին Առաջինի եւ Արամ Առաջինի՝ գագաթնաժողովին չմասնակցելու փաստը, եւ ինչպե՞ս եք գնահատում նրանց կողմից իրենց չմասնակցելու վերաբերյալ պատճառաբանություններին։
Կարդացեք նաև
– Գնահատելի է երկու վեհափառների խիզախ կեցվածքը։ Իշխանության հակաեկեղեցական դիրքորոշումն Էջմիածնի հանդեպ վաղուց լարված մթնոլորտ էր ստեղծել։ Գարեգին վեհափառը չի փափագել, որ եկեղեցին շահագործվի ռեժիմի հատվածական փիառին մասնակցելով, իսկ Արամ վեհափառը դժգոհել է ժողովի ժամանակի անպատեհությունից եւ խորհրդակցության պակասից։
– Այս գագաթնաժողովի իրական նպատակը, ըստ Ձեզ, իսկապե՞ս սփյուռքի եւ մայր Հայաստանի միջեւ կապերի ամրապնդումն է, թե՞ ավելի շատ աշխատանքի իմիտացիա է հիշեցնում:
– Սա համահայկական գագաթնաժողով չէ, այլ՝ հատվածական, ռեժիմին ի նպաստ արվող փիառ ակցիա։ Այս ռեժիմը ժողովրդին նաեւ ստում է, երբ ասում է, որ ինչ-որ հարցեր են լուծում, բայց իրականության մեջ հրավիրելով իրենց կողմնակիցներին միայն՝ այդպիսով ուզում են ցույց տալ, թե իբր սփյուռքն իրենց կողքին է։
– Մասնակիցների ցանկին ծանո՞թ եք, եւ արդյոք նրանք սփյուռքի կյանքում որոշիչ դեր խաղո՞ւմ են։
– Չեմ ուզում մեղադրել մասնակիցներին, որ ավելի չպառակտեմ առանց այդ էլ պառակտված ազգը։ Մարդիկ մասնակցում են՝ կարծելով, թե օգտակար են լինելու հայրենիքին՝ չիմանալով թաքնված նպատակը։
Հայկա ԱԼՈՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այս համարում
