Մի քանի օր առաջ ավագ եւ իմաստուն եղբայրս փորձեց հանդարտեցնել իմ հիասթափությունը, մխիթարել ինձ՝ ասելով՝ «թույլ մի տուր, որ զայրույթն ու վրդովմունքը ներթափանցեն քո սրտում, ամեն ինչին թեթեւ վերաբերվիր, ի վերջո, բոլորը կարող են չմտածել նույն կերպ, ինչպես՝ դու»:
Այս խորհուրդը նա տվեց այն ժամանակ, երբ ես բացեցի իմ սիրտը նրա առաջ, որպեսզի արտահայտեմ իմ զայրույթը՝ ի պատասխան ուրիշների, ում ես համարում էի եղբայրներ՝ մշտական պահվածքի, որոշակի վարքագծի համար:
Ես ասացի նրան. «Եղբայր, խնդիր չէ, որ յուրաքանչյուրը մտածի որոշակի ձեւով, հենց այս պատճառով, որպեսզի կազմակերպի հստակ, պարզորոշ ուղիներ՝ կարգավորելու նման հարցերը։ Քաղաքականության ոլորտում կան որոշակի ուղենիշներ, եւ եթե նրանք, ովքեր առաջնորդվում են էգոներով եւ ունայնությամբ, այս ուղեցույցին հետեւելու փոխարեն, ապա այստեղ լուրջ խնդիր է ծագում՝ նրանք կամ տեղյակ չեն այդ ուղեցույցներից, կամ չեն վաստակել պատշաճ փորձ եւ պատրաստվածություն իրենց քաղաքական ճանապարհորդության ընթացքում, կամ՝ պարզապես հրաժարվում են ենթարկվել դրանց, եւ եթե դա այդպես է, նրանք չպետք է առաջնորդեն»:
«Ի՞նչ կարող եմ ասել»,- ասաց ընկերս:
Կարդացեք նաև
«Եղբայր,- ասացի ես,- բառ մի ասա, ես հիմա ինչ-որ բան կասեմ, ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել, որովհետեւ դու հենց նոր ծնունդ տվիր իմ հաջորդ հոդվածը»:
Փաստորեն, ես ուզում եմ ասել, որ սա մեկ մեկուսացված դեպք չէ մեկ խմբի ներսում, մեկ այլ առաջին կարգի ղեկավար (եւ շատ այլ առաջնորդներ) իրենց պահել են նույնիսկ ավելի ամբարտավան կերպով, մեկ այլ խմբի, ավելի մեծ խմբի նկատմամբ: Եվ երբ նա ինձ հարցրեց, թե արդյո՞ք ես իր խմբի համակիր եմ, պատասխանեցի՝ ոչ, ես պատկանում եմ մեկ այլ խմբի (հեգնանքով վերը նշված առաջին խմբին), նա ինձ ասաց վճռական տոնով, «գնացեք եւ խնդրեք ձեր խմբին բավարարել ձեր խնդրանքը»: Հիմա այստեղ է բուն խնդիրը, խորը խնդիր մեր շրջանակի ներսում, ով պետք է ծառայի ազգի հասարակական գործերին:
Ինձ վրա անընդհատ աճող տպավորություն է ստեղծվում, որ մեր ղեկավարները, որոնք պետք է ծառայեն մեր համայնքին, կորցրել են հիմնական, էական ուղեցույցների ըմբռնումը, եւ ավելի մտահոգիչն այն է, որ նրանք նույնիսկ չեն թաքցնում դա: Նրանք դա համարում են կոշտ, հպարտ, նույնիսկ ամբարտավան ուժի նշան, մեր օրերում թվում է, թե քաղաքավարի եւ ազնիվ գործելը մի տեսակ թուլություն է եւ երբ մենք բարձրանում ենք առաջնորդության աստիճաններով, այդ մոտեցումն ու մտածելակերպն ավելի է աճում: Ինչպես հեռախոսով ասացի ընկերոջս՝ մարդն իրավունք ունի հպարտությամբ պահել իր անձնականն առօրյայում, բայց երբ նա հանրային պարտականություն է ստանձնում, նրան վստահում են որոշակի բարոյական նավակ, նա կրում է պատասխանատվություն՝ ղեկավարելու նավը, հմտորեն սովորելու գիտակցության, իմաստության, համեստության եւ խոնարհության պատշաճ ղեկը: Նա ստիպված է այդ հմտությունները վաստակել նախքան նավակի ղեկը ձեռք բերելը, այլապես ոչ միայն վնասում է իր կերպարը, այլեւ այդ նավը եւ նրա ուղեւորներին. պետք է հարգի իր առաքելությունը՝ որպես բարձրագույն ազնիվ պարտականություն: Նա չպետք է նպատակ ունենա առաջնորդելու, եւ այս նավը կարող է աճել եւ զարգանալ, որքան նավը մեծանա, այնքան նա պետք է գիտակցի այդ հատկությունները, չմոռանա դրանց մասին կամ անտեսել դրանք:
Մենք միշտ պետք է հիշենք, որ այս նավերը մեր նավատորմի կառուցման աղյուսներն են, դրանք պետք է վերածվեն ռազմանավերի, այլ ոչ թե՝ զբոսաշրջային նավարկության ճամփորդությունների:
Ես սխալվո՞ւմ եմ։ Մի հայացք գցեք մեր ազգերի վերջին մարտերին, նայեք արդյունքներին, առնվազն վերջին հինգ տասնամյակների ընթացքում, թե հանրապետությունում, թե սփյուռքում։ Իսկ եթե արդյունքը մեզ դուր չի գալիս, դա նշանակում է, որ մենք ամեն ինչ շատ սխալ կերպով ենք արել, հետեւաբար՝ հպարտ ժեստերի փոխարեն ժամանակն է խորը վերանայելու:
Դեպի հաղթական Հանրապետություն, Հայրենիք եւ Ազգ:
Պետրոս ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ
բլոգեր
«Առավոտ» օրաթերթ
20.10.2022
