Հայաստանը գտնվում է իրական գոյաբանական սպառնալիքների առջև, երկրի տարածքները դարձել են միջազգային առևտրի առարկա, ամեն օր իշխանությունը հայտարարում է այս կամ այն փաստաթուղթը ստորագրելու ու բոլորի պահանջներն անհատապես ու հավաքականորեն կատարելու պատրաստակամության մասին, և այդ պայմաններում ընդդիմության գործունեությունը հանգում է լավագույն դեպքում հերթապահ հարցազրույցների ու սոցցանցային գրառումների։
Սոցցանցերով իշխանության եկած Նիկոլ Փաշինյանը կարողացել է վիրտուալ տարածություն տեղափոխել գրեթե բոլորին՝ ընդդիմադիրներին ու ակտիվիստներին, երիտասարդներին ու տարեցներին, մտավորականներին ու շինականներին։ Իրավիճակի ողբերգականությունն այն է, սակայն, որ մինչև հասարակության ու քաղաքական դաշտի հարաբերականորեն ակտիվ հատվածն իր էներգիան անիմաստ վատնում է վիրտուալ Հայաստանում, Նիկոլ Փաշինյանն իրական, ֆիզիկական Հայաստանի հետ անում է այն, ինչ պահանջում են Ադրբեջանն ու Թուրքիան, Ռուսաստանն ու Արևմուտքը, բոլորը։
Այսպիսով, ոչ ադեկվատ իշխանության, այդ իշխանությանը ոչ ադեկվատ քաղաքական դաշտի ու ընդդիմության պայմաններում, հասարակության մեծամասնությունը համարժեքություն է գտնում հանրային ու պետական կյանքից մեկուսանալու, ամեն ինչ միայն անհատական մակարդակում գնահատելու մեջ, ինչի համար քննադատվում ու պիտակավորվում է՝ իշխանական, իսկ ավելի հաճախ՝ ընդդիմադիր բարձունքներից պաթետիկ ելույթներ ունեցողների կողմից։ Քաղաքական սուբյեկտներից որևէ մեկը, սակայն, չի ցանկանում մտածել անգամ այն մասին, որ որպես այսօրվա ողբերգությունների պատճառ՝ արդարացիորեն կամ հանիրավի մատնանշվող հանրային անտարբերությունն իրականում հասարակության համարժեք պատասխանն է ադեկվատության այն դեֆիցիտին, որում ապրում է Հայաստանը։
Հարություն ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» շաբաթաթերթի այսօրվա համարում
