«Ոչինչը» նույնիսկ դարձել է ամենօրյա խոսակցության մաս, երբ մեկին հարցնում ես՝ ինչպե՞ս ես, քեզ պատասխանում են. «ոչինչ», կամ երբեմն հայերենը ինչ-որ օտար բառով փոխարինելու այդ զզվելի սովորությունը՝ «յոլլա», «յոլլա ենք տանում»:
Մի քանի ամիս առաջ «Առավոտում» հոդված էի գրել վախ անվանվող գործիքի արդյունավետ օգտագործման մասին, բայց այսօր ձեզ եմ ներկայացնում մեկ այլ գործիք՝ նույնքան արդյունավետ, ազդեցիկ եւ վնասակար:
Դա «ոչինչ»-ի գործիքն է: Մենք՝ արեւմտահայերս, ունենք «ոչինչի» մեր տարբերակը, այն կոչվում է «վնաս չունի», բայց այն օգտագործում ենք միայն այն դեպքում, եթե հավատում ենք, որ որեւէ բան իսկապես վնաս չունի: Մինչդեռ Հայաստանի Հանրապետությունում այն դարձել է «ապրանքանիշ», մեկ ընտրություն բոլոր իրավիճակների համար, եւ այն, որ «ոչինչը» օգտագործվել է շատ դեպքերում, երբ դա մեծ խնդիր է, եւ վնասակար, «ոչինչի» մոտեցումը, տրամաբանությունն ու արձագանքը հանրապետության ներսում ամենավնասակար եւ կործանարար արատավոր վիրուսներից մեկն է: Կարծում եմ՝ այն ասպարեզ եկավ 2018 թվականի վերջին, դարձավ փորձարկված գործիք, գտնվեց չափազանց արդյունավետ եւ այն զարգացավ՝ դառնալով գերակա գործիք, այն աստիճան, որ այնքան հաճախ դարձավ հիմնավորում, տրամաբանություն եւ նույնիսկ ղեկավարության ռազմավարությունը: Հազվադեպ է, երբ այս գործիքը բավարար չէր, այն ուղեկցվում էր «նախկինների» մեկ այլ արդյունավետ գործիքով եւ համադրությունը լավ էր աշխատում, բայց այսօր թվում է, որ նույնիսկ կարիք չկա «նախկինների» հիշատակմանը, քանի որ «ոչինչը» կատարելապես կատարում է խնդիրը: Ուստի «ոչինչը» գործի կանչվեց թավշյա հեղափոխությունից 3 ամիս անց, երբ ժողովրդի կամքի շնորհիվ ի հայտ եկած իշխանությունը սկսեց պարգեւներ բաժանել իր բարձրագույն շրջանակին: «Ոչինչ»-ն, որն այն ժամանակ դեռ մանուկ էր եւ «նախկինների» օգնությամբ քայլ-գործի է անցել, «ոչինչ, նախկինները» շատ ավելի վատ էին անում:
Եվ զարգացավ, եւ այժմ դարձավ մեր թշնամիների ուշադրության կենտրոնում, ովքեր տեսան, որ ոտնահարելու են մեր իրավունքներն ու հողերը, եւ մենք պատասխանելու ենք «ոչինչ»-ով:
Կարդացեք նաև
«Ոչինչ», եթե Շուշին ընկնի, ո՞ւմ էր պետք այդ ձանձրալի քաղաքը:
«Ոչինչ», եթե մտնեն Սեւանա լճի որոշ հատվածներ, ինչպես վարչապետը մեզ ասաց՝ «ոչինչ», արժե՞ իրավիճակը մի քանի կիլոմետրի համար լարել:
Փողոցներում շներն ազատ են վազում, շատ քաղաքացիներ բարձրացնում են հարցը՝ «ոչինչ», այդ շները ոչ մեկի վրա մինչեւ հիմա չեն հարձակվել, եւ երբ մի օր հարձակվեն, միգուցե լսենք՝ «ոչինչ», ընդամենը կծում են, գուցե պետք է սրսկել. որոշ դեղամիջոցներ նախազգուշական միջոցների համար:
Անընդհատ բողոքում էինք, որ արեւելահայերենը միայն 50%-ով է օգտագործվում խոսակցության մեջ ու 6 գործընկեր ունեինք՝ «ոչինչ», չէ՞ որ բոլորս իրար հասկանում ենք, ինչո՞ւ բողոքենք, երբ յոթ լեզվով նախադասություն է կազմվում:
Երաժշտական ինդուստրիան, արվեստն այնքան է աղավաղվել, թուրքական բիթերը, բառերը, արաբերեն, ռուսերեն բառերը երբեմն հայկական հայրենասիրական երգերում, «ոչինչ», մարդիկ կարծում են, որ այս բառերը, այնուամենայնիվ, հայկական են, ուստի դա չի ազդի հայերին ազգային զգալու նպատակի վրա։ Հպարտություն, անկախ նրանից, թե բառերից մի քանիսը թուրքական են: Հեռուստատեսությունը ցույց է տալիս նաեւ փողոցային վարքագիծ ցուցադրող հաղորդումներ, նաեւ յոթ լեզուների խառնուրդով, «ոչինչ», ծիծաղելի է, չէ՞: Ավտոբուսները եռակի նստատեղերով ու տարողունակությամբ են լեփ-լեցուն, «ոչինչ», բոլորը հասնում են իրենց նպատակակետին, ոչ ոք երբեք չի մահացել գերբեռնվածությունից, «ոչինչ», եթե մեջքը ցավում է, բժիշկներն էլ պետք է աշխատեն: Ռուսաստանը եւ ՀԱՊԿ-ը մեզ բազմիցս խաբել են, «ոչինչ», կհամոզենք, որ տեսնեն սխալ են վարվել, մենք զորք ենք ուղարկել Ղազախստան, երբեւէ հայերը նման միջազգային դեր խաղացե՞լ են։
Գները բարձրանում են, «ոչինչ», դա նորմալ է, դոլարը թանկանում է, դոլարը էժանանում է, բայց գները դեռ բարձրանում են, «ոչինչ», միշտ հիշիր, որ մենք Հայաստանի հպարտ քաղաքացիներն ենք: Ալիեւն սպառնալիքներ է հնչեցնում ու էլի պահանջում, «ոչինչ», մենք նրան կստիպենք տեսնել, որ նա ողջամիտ ու քաղաքակիրթ ղեկավար է, գուցե մի քանի հող էլ տանք, «ոչինչ», սա խաղաղության եւ համերաշխության դար է: Վաղ թե ուշ, եթե մենք պահպանենք «ոչինչի» այս օրինաչափությունը, ադրբեջանցիները կգան, կգրավեն Կասկադ Երեւանը, իսկ մենք, «ոչինչ», կլսենք, ամեն դեպքում Կասկադում գները շատ բարձր են, մենք դա մեզ թույլ չենք տալիս, թող թանկ վճարեն մի գարեջրի համար այնտեղ, մենք ունենք Օպերայի ռեստորանները եւ նրանց միջանցք տալու սկիզբը կհանգեցնի այս վերջին նշված սցենարին:
Ընդդիմությունն ու մեծամասնությունը մեզ աշխարհի առաջ ամաչեցնում են խորհրդարանում, «ոչինչ», մենք երկաթե մանդատ ունենք (ոչ, դու երկաթե մանդատ ու թույլտվություն չունես ինչ ուզում ես անելու, դու ընտրվել ես, որ ժողովրդին խոստացել ես, որ դու երբեք վճռորոշ որոշումներ չես կայացնի առանց ժողովրդի հետ խորհրդակցելու, բայց եթե դու մեկը մյուսի հետեւից կայացնես վճռորոշ մահացու որոշումներ եւ արդարացնես քեզ «ոչինչ»-ով):
Ցուցակն անվերջ շարունակվում է:
Կարծում եմ՝ ժամանակն է, որ դադարենք համակերպվել, հանդուրժել, ընդունել եւ հարմարվել «ոչինչ»-ին, հաշտվել նրա հետ, ժողովրդավարական ճանապարհով այն մերժելու ժամանակն է, պահանջելու բացատրություններ եւ թափանցիկություն, հստակ պատասխաններ:
Պետրոս ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ
լիբանանահայ բլոգեր
«Առավոտ» օրաթերթ
11.10.2022
