Ադրբեջանական պատերազմական հանցանքներն օրեցօր ավելի են շատանում։ Թշնամու հարձակումները թիրախային են՝ գյուղերի ու քաղաքների՝ քաղաքացիական եւ ռազմավարական նշանակության օբյեկտների ուղղությամբ։ Վերջինիս մասով վերջին օրինակը Կեչուտի ջրամբարն էր, երբ այս կառույցի վրա երկու արկ էր ընկել (չմոռանանք բարձրավոլտերի ու էլեկտրամատակարարման գծերի վրա հարձակումները)։
Միշտ ասել ենք՝ թշնամուն գերագնահատել պետք չէ, բայցեւ՝ թերագնահատելու կարիք էլ չկա։ Թշնամուն ճանաչել է հարկավոր։ Եվ թշնամու «առանձին հարձակումներ» կոչվածը երբեք առանձին արարքներ չեն, դրանք հայատյաց քաղաքականության շղթաներ են, որոնք թշնամին գործարկում է մտածված։ Ինչու է նա հարձակվում տների, հողատարածքների ուղղությամբ, հասկանալի է՝ մարդկային եւ ապրուստի կորուստ։
Հասկանալու համար, թե ինչու Կեչուտի ջրամբարը թիրախ եղավ, պետք է պատկերացնենք՝ ինչ նշանակություն ունի այս կառույցը։ Այս ջրամբարը Ջերմուկ քաղաքի եւ Կեչուտ գյուղի մոտ է՝ Արփա գետի վրա։ Ջրամբարի կառուցումը սկսվել է 1967-ից, պատվարը քարալիցքային է՝ մոտ 50 մ բարձրությամբ, 230 մ երկարությամբ։ Ընդհանուր ծավալը, հանրագիտարանային տվյալով, 22.5 միլիոն խմ է (ջրային կոմիտեի տվյալը 23.5 մլն խմ է), օգտակար ծավալը՝ 3.5 միլիոն խմ, հայելու մակերեսը՝ 1.2 քառ/կմ։ Սնվում է Արփա գետից եւ մթնոլորտային տեղումներից։ Կեչուտի ջրամբարը «Արփա-Սեւան» հիդրոտեխնիկական կառույցի գլխային հանգույցն է, որից սկիզբ է առնում դերիվացիոն (ջրաթեք) թունելը։
Հիմա՝ 44-օրյա պատերազմից հետո, մենք հայտնվել ենք մի իրավիճակում, երբ Հայաստանի որոշ գետերի ակունքներ անցնում են ադրբեջանական հսկողությանն անցած տարածքներով։ Հասկանալի է, որ սա էական ռիսկեր է ստեղծում մեզ համար, եւ այդ ռիսկը պահանջում է, որ եւ՛ մշտադիտարկում իրականացվի, եւ՛ խիստ հսկողություն սահմանվի տեղերում։
Կարդացեք նաև
Արմենուհի ՄԵԼՔՈՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայաստանի Հանրապետություն» թերթի այս համարում
