Այս սյունակում նախորդ շաբաթ նույն թեմայով ու նույն վերնագրով հոդվածը կիսվել էր ակամա՝ տեղի սղության պատճառով։ Շարունակությունը ներկա համարում զետեղելուց առաջ հարց առաջացավ. մի՞թե քաղաքական կողմնորոշման հարցը շարունակում է մնալ այժմեական կամ հրատապ։ Դժբախտաբար՝ այո։ Որոշ մարդկանց եւ անորոշ շրջանակների հակառուսական տրամադրությունները անցնող շաբաթվա ընթացքում նոր դրսեւորումներ ստացան՝ արդեն հրապարակային ցուցարարությամբ եւ, նույնիսկ, ՀԱՊԿ-ից դուրս գալու վերաբերյալ բացահայտ կամ քողարկված հայտարարություններով։
Ակնհայտ է, որ գործող իշխանության որոշ թեւերում քաղաքական կողմնորոշման հարցը հրատապ քննարկման է դրված եւ, նույնիսկ, որոշների մոտ տիրապետող է դարձել ռուսական գործոնի անգործության նկատմամբ հասարակության մեջ առկա դժգոհությունը օգտագործելու միտումը՝ ինչ վերաբերում է մեր երկրի, ներառյալ Արցախը, անվտանգային վիճակի վտանգավորությանը, սկսած 44-օրյա պատերազմում եւ այնուհետեւ մինչեւ օրս շարունակվող մարդկային, տարածքային ու դիրքային կորուստներից, վերջացրած թուրք-ազերիական ռազմաքաղաքական սպառնալիքներով։
Արդարեւ, մեր ժողովուրդը լուրջ պատճառներ ունի դժգոհելու ռազմաքաղաքական մեր դաշնակցի՝ այսպես կոչված կատարումներից ու մանավանդ չկատարումներից, հատկապես երբ մտաբերենք, որ դաշնակցային պայմանագրում ներառված է նաեւ փոխօգնության մասին դրույթը։
Մյուս կողմից՝ հասկանալի են ռուսական կողմի եւ հայկական ռուսամետ շրջանակների առարկությունները դաշնակցային մեր բաժին պարտավորություններում թերանալու, երկդիմի խաղեր տալու մասին իշխանություններին ուղղված մեղադրանքները։ Սակայն դրանք, խոշոր հաշվով, չեն արդարացնում Մոսկվայի վարմունքը անվտանգային հարցերում։
Կարդացեք նաև
Այսուհանդերձ, ներկա պահին ճակատագրական սխալ է օրակարգի հարց դարձնել կողմնորոշման, կոնկրետ՝ Հայաստան-Ռուսաստան դաշնագրից հրաժարվելու, անգամ՝ ՀԱՊԿ անդամությունից դուրս գալու արկածախնդրությունը։
Գլոբալ առումով պետք է դիտարկել վերջին երեք տասնամյակներին պատահած գլխավոր իրադարձությունները Եվրասիական տարածքում՝ Հարավսլավիայի մասնատումից մինչեւ Աբխազիայի, Օսեթիայի, Ղրիմի ու դեռ շարունակվող Դոնբասի ու Լուգանսկի վերատիրացման փորձերը, որոնք հանգեցրին ռուս-ուկրաինական կործանիչ պատերազմի։ Խորքային իմաստով այդ բոլոր իրադարձությունները 30 տարի առաջ կազմաքանդված Խորհրդային Միության, այսինքն՝ Ռուսական կայսրության ազդեցության վերականգնման համար մղվող պայքարի եւ, հակադիր շարժումով, Ռուսաստանը սեղմելու, նրան ազդեցության գոտիներից զրկելու Արեւմուտքի գործողությունների արդյունքն է։
Հակոբ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այս համարում
