Փաստերը վկայում են, որ ինչքան գործող իշխանությունները շարունակեն պաշտոնավարել, այնքան կորցնելու ենք, այնքան մեր պետությունը նվաստացվելու է։ Հապաղումը շատ ծանր հետևանքների է հանգեցնելու։ Այս պարագայում, հանրության մեծ մասի համոզմամբ, միակ ելքը ՀՀ իշխանություններից օր առաջ ազատվելն է, որը պետք է դառնա աղետը կանխելու առաջին քայլը։ Իսկ դրա համար հանրային և քաղաքական լայն համախմբում է հարկավոր, որի համար կան անհրաժեշտ պայմաններ։ Այս կոնտեքստում քննարկվում էին տարբեր ձևաչափեր, այդ թվում՝ Հայաստանի նախկին երեք նախագահների հանդիպման կարևորությունը։ Նրանք, ի վերջո, հանդիպեցին Վեհարանում՝ Ամենայն հայով կաթողիկոսի մասնակցությամբ: Իհարկե, սա առաջին անգամ չէ, որ երեք նախագահները հանդիպում են։ Արցախյան պատերազմի վտանգի պայմաններում էլ նրանք մի քանի անգամ հանդիպեցին, անգամ նախաձեռնություն եղավ, որ առաջին և երկրորդ նախագահները մեկնեն Մոսկվա, այլ հարց է, որ իշխանությունները ամեն գնով խափանեցին այդ այցը։
Դժվար չէ պատկերացնել, թե ներկայումս իրավիճակը ինչքան բարդ է, որ նախագահները կրկին ստիպված են մի կողմ դնել իրենց տեսակետների ու մոտեցումների տարբերությունները և նստել մեկ սեղանի շուրջ։ Եվ նույնիսկ նրանք, որոնք երեք նախագահներից որևէ մեկի կամ հենց երեքի մասին էլ լսել չէին ցանկանում, ապա հիմա հույսեր են փայփայում, թե նախագահները կարող են լուծումներ առաջարկել։ Ճիշտ է, հանդիպման սկսվելուն պես ամբողջ սոցցանցերը ողողած «Աստծով» գրառումները ծայրահեղ սպասումների մասին էին խոսում, ինչը հաստատվեց հանդիպումից հետո արված հաղորդագրությունից հետո, երբ բազմաթիվ մարդիկ հիասթափության նշաններ սկսեցին ցույց տալ: Իրականում չափազանց միամիտ պետք է լինել մտածելու, թե ընդամենը 2-3 ժամանոց հանդիպումից հետո հայտարարվելու էր Նիկոլի հեռացման կամ նոր իշխանության ձևավորման մասին: Այդպես չի լինում, այդպես չի կարող լինել:
Բայց երևույթն ինքնին չափազանց կարևոր է թե՛ Վեհափառի ներգրավվածության տեսանկյունից, ինչն առկա գործընթացներին համահայկականության բնույթ է հաղորդում, թե՛ երեք նախագահների քննարկումների տեսանկյունից, քանի որ նրանց փորձառությունն ու քաղաքական դաշտի վրա իրական, առարկայական ու շոշափելի ազդեցությունը հույսեր է ներշնչում գործընթացներին բովանդակային հուն հաղորդելու և իրական ելքեր ու լուծումներ գտնելու առումով: Մյուս կողմից՝ խմորվող քաղաքական գործընթացը միայն նախագահների հանդիպմամբ չպետք է սահմանափակվի, անհրաժեշտ է, որ բոլոր առողջ, իրականում երկրի ու պետության հանդեպ պատասխանատվություն ունեցող հասարակական և քաղաքական ուժերը համախմբվեն այս օրակարգի շուրջ։ Պետականության կորստին «հինգ է պակաս», մենք դեռ քննարկում ենք այս կամ այն գործչի կամ ուժի անցյալում ունեցած սխալը:
Ընդ որում, անհրաժեշտ է նկատի ունենալ, որ քաղաքական ցնցումները ավելի վատթար վիճակ կարող են ստեղծել։ Իշխանափոխությունը պետք է լինի արագ, բայց անցնցում ու սահուն, որպեսզի «ունքը շինելու տեղը աչքն էլ չհանվի»։ Եվ սա նաև հանրության և քաղաքական ուժերի պատասխանատվության հարցն է:
Կարդացեք նաև
Արտակ ԳԱԼՍՏՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
