Ընդունված է կարծել, որ պատերազմի ժամանակ քաղաքական գործիչներն անզոր ձեռքերն են թափահարում, հարուստներն օգնում են բանակին սննդով, գումարով, իսկ հասարակ քաղաքացիները, իմա՝ ժողովուրդը, տալիս է իր զավակին որպես զինվոր։
Պատերազմից հետո քաղաքական գործիչները միմյանց են շնորհավորում, հարուստներն ապրանքների գներն են բարձրացնում, իսկ հասարակ ժողովուրդը փնտրում է, որ գոնե գտնի իր զոհված բալին ու հողին հանձնի։
Եռաբլուրն, իրավամբ, դարձել է զոհված զինվորների ծնողների համար իրենց տունը, իսկ այնտեղ այցելող անձինք, անկախ չինից, պարտավոր են գիտակցել, որ ծնողների համար իրենց զավակների նահատակման առերևույթ մեղավորները քաղաքական իշխանությունն է, ու դա նորմալ է, ու դա հասկանալի է։
Պարտադիր չէ օրենք գրել, որ զոհվածի ծնողները Եռաբլուրում և ամենուր որոշ հարցերում օրենքից դուրս են։
Կարդացեք նաև
Պարտադիր չէ օրենք գրել, որ Եռաբլուրում զոհված զինծառայողի շիրիմի մոտ անթույլատրելի է ծամոն ծամելն ու ծիծաղելը, իսկ եթե ծնողն այդ պահին չի ցանկանում քո ներկայությանը որդու շիրիմի մոտ, ընդամենը անհրաժեշտ է ներողություն խնդրել ու ենթարկվել։
Դա է պահանջում բարեվարքության կանոնն ու հարգանքն այն ծնողի նկատմամբ, որը երեխային տասնութ տարի պահեց ու հանձնեց հայրենիքին։
Հարգելի ծնողներ, ներեք, եթե կարող եք, և թույլ մի տվեք այլ անձանց կողմից այն քաղաքականացնելու կամ շահարկելու։
Սիրելի մայրեր, խոնարհվում եմ ձեր առաջ։
Լևոն ԲԱՂԴԱՍԱՐՅԱՆ,
փաստաբան
