«Հելսինկյան նախաձեռնություն 92» Լեռնային Ղարաբաղի կոմիտեի համակարգող, խաղաղության մարդու իրավունքների միջազգային մրցանակների դափնեկիր Կարեն Օհանջանյան
-Պարոն Օհանջանյան, Հայաստան է ժամանում ԱՄՆ Կոնգրեսի Ներկայացուցիչների պալատի խոսնակ Նենսի Փելոսին։ Սա աննախադեպ այց է՝ հաշվի առնելով նաև հայ-ադրբեջանական սահմանին տեղի ունեցած ագրեսիան Ադրբեջանի կողմից։ Ինչպե՞ս եք գնահատում ընձեռնված այսպիսի հնարավորությունը, ի՞նչ նշանակություն կունանա այս այցը։
–Նենսի Փելոսիի այցն ինչ-որ առումով աննախադեպ է։ Նախևառաջ, Հայաստանի անկախության հռչակումից ի վեր սա ԱՄՆ իշխանությունների երրորդ աստիճանի ներկայացուցչի առաջին բարձրաստիճան այցն է, և միայն այս փաստը պատմական է դարձնում Փելոսիի այցը. երկրորդ, Նենսի Փելոսին այն քիչ հետևողական գաղափարախոսներից է, ով աջակցում է Հայաստանին ժողովրդավարական պետության կայացման գործում: Բացի այդ, տիկին խոսնակը մտահոգված է նոյեմբերին կայանալիք համապետական ընտրություններով ԱՄՆ Ներկայացուցիչների պալատի և Սենատի համար: ԱՄՆ-ի աջակցությունն Ուկրաինային նվազեցրել է տնտեսական աճը և խթանել գնաճը՝ առաջացնելով սովորական ամերիկացիների դժգոհությունը Բայդենի վարչակազմի ղեկավարությունից:
Իսկ տիկին խոսնակի այցը պետք է արթնացնի հայ ընտրողների համակրանքը, որոնց ձայները չափազանց կարևոր են հանրապետականների նկատմամբ հաղթանակի համար։ Այսպիսով, Փելոսիի այցը նպատակ ունի նաև բարձրացնել Դեմոկրատական կուսակցության հեղինակությունը ընտրություններից առաջ։ Եվ երրորդ, այս այցը տեղի է ունենում ինքնիշխան Հայաստանի դեմ Ադրբեջանի ագրեսիայի պահին՝ Ռուսաստանի, Թուրքիայի և մի շարք երկրների միանշանակ աջակցությամբ։ Այս աստիճանի այցը հստակ ցույց է տալիս, որ Միացյալ Նահանգները, որպես ամբողջ աշխարհում արդարության հոմանիշ, կանգնած է այն երկրի կողքին, որը ենթարկվել է արյունալի ագրեսիայի՝ փոխելու Հայաստանի միջազգայնորեն ճանաչված սահմաններն ու տարածքային ամբողջականությունը։ Այս բոլոր կետերը չափազանց կարևոր են ԱՄՆ Կոնգրեսի նախագահի այցի նշանակության վերլուծության և գնահատման համար։ Այս այցն ազդակ է Հայաստանի բոլոր չարագործներին և առաջին հերթին Ռուսաստանին, որ Հայաստանը միայնակ չէ, և ԱՄՆ-ն կանի ամեն հնարավորը Հայաստանի արժանի գոյության համար։
Կարդացեք նաև
-Վերջին օրերին ակնհայտ է իշխող ուժի դժգոհությունը Ռուսաստանից, ՀԱՊԿ-ից։ Դա է վկայում Անվտանգության խորհրդի քարտուղարի, ԱԺ նախագահի հայտարարությունները։ Արդյոք իշխանությունը մտածում է ՀԱՊԿ-ից դուրս գալու մասին և դրա համար հիմքեր ստեղծում։
–Ձեր հարցից կառանձնացնեի Ռուսաստանի և ՀԱՊԿ-ի նկատմամբ վերաբերմունքը Հայաստանի խորհրդարանի խոսնակ Ալեն Սիմոնյանի հայտարարություններում, ով իրողությունների ճիշտ ընկալմամբ և իր ինտելեկտով էապես տարբերվում է իշխանության հիերարխիայի իր մյուս գործընկերներից։ Կարծում եմ՝ Հայաստանի իշխանություններն ակնհայտորեն բախվեցին Ադրբեջանի, Թուրքիայի և Ռուսաստանի համակարգված ռազմական սադրանքի։ Եվ ՀԱՊԿ բոլոր երկրները, փաստորեն, Հայաստանին և Ադրբեջանին ուղղված իրենց չեզոք կոչերով՝ դադարեցնել ռազմական գործողությունները և խաղաղ ճանապարհով լուծել ծագած տարաձայնությունները, փաստացի թաղեցին այս կազմակերպությանը՝ Վլադիմիր Պուտինի կցորդին, որի իշխանությունը ամենաբարձր սպառնալիքն է Հայաստանի՝ որպես պետություն գոյության համար։ Եվ հետևաբար, և՛ Հայաստանի իշխանությունը, և՛ ընդդիմությունը, և՛ ողջ ժողովուրդը պետք է վճռական «ոչ» ասեն Հայաստանի տարածքում ռուսական ռազմաբազաների առկայությանը, Հայաստանը պետք է դուրս գա ոչ միայն ՀԱՊԿ-ից, այլև բոլոր միջկառավարական կառույցներից, որոնցում գտնվում է Ռուսաստանը և գերիշխող դեր խաղում. Հայաստանը պետք է հետ կանչի իր դեսպանին Ռուսաստանում խորհրդակցությունների համար և չուղարկի նրան, քանի դեռ Ռուսաստանը պաշտոնապես ներողություն չի խնդրել Ադրբեջանի կողմից ագրեսիա հրահրելու համար։ Այնպես որ, ոչ ոք չի կասկածում ՀԱՊԿ-ից դուրս գալու հարցում, դա ժամանակի հարց է։
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում
Իսկ չե՞ք մտածել այն մասին, որ գուցե այս օրերի իրադարձությունների նպատակը հենց դա է՝ ստեղծել Հայաստանում հակա-ՀԱՊԿային տրամադրություն, որպեսզի Հայաստանը դո րս գա ՀԱՊԿ-ից և Ռուսաստանին հետո չմեղադրեն Հայաստանը անպաշտպան թողնելու մեջ։ Սա արդեն եղել է մեր պատմության մեջ, շատ նման մի բան։ ՀԱՊԿ-ից ոչ ոք գոհ չի, բայց ՀԱՊԿ-ից դուրս գալուց ԱՌԱՋ պետք է 100% երաշխիք լինի, որ մեկ այլ գերտերություն կուզի և կկարողանա մեզ պաշտպանել: Շատ նուրբ հարց է, որովհետև կարող է վերջանալ նոր ցեղասպանությամբ և մեր հողերի վերջնական հայաթափմամբ: Պետք է արվի, բայց շատ նրբորեն և մտածված, ոչ թե իմպուլսիվ ձևով: