«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է «Հելսինկյան նախաձեռնություն-92» Լեռնային Ղարաբաղի կոմիտեի համակարգող, խաղաղության և մարդու իրավունքների միջազգային մրցանակների դափնեկիր Կարեն Օհանջանյանը
–Ի՞նչ ակնկալիքներ կան Փաշինյան–Ալիևի սպասվող բրյուսելյան հանդիպումից։ Ադրբեջանը նշում է, որ այնտեղ տեղի կունենա խաղաղության համաձայնագրի նախապատրաստման աշխատանքային խմբի ստեղծումը, հայկական կողմն օրակարգը չի մանրամասնում։ Դուք ի՞նչ դիտարկումներ ունեք։
–Նախևառաջ կողմերը զգալի առաջընթաց կգրանցեն հարաբերություններում՝ սեպտեմբերի 1-ից Արցախը Հայաստանին կապող նոր ճանապարհի շահագործման մեկնարկի հետ կապված։ Իսկ հետո կխոսվի Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև սահմանների վաղաժամկետ սահմանազատման և սահմանազատման անհրաժեշտության մասին, առանց որի հնարավոր չի լինի լրջորեն խոսել խաղաղության պայմանագրի մասին։ Ինձ թվում է, համենայնդեպս, Արևմուտքում կա Ռուսաստան-Թուրքիա-Ադրբեջան ուժեղացող տանդեմից անհանգստության աճի միտում, որից Ռուսաստանն ավելի մեծ օգուտ է քաղում Արևմուտքի պատժամիջոցների ռեժիմի պայմաններում։ Եվ դրանցում կնվազի Եվրամիության մասնակցությունը Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև խաղաղության պայմանագրի մշակմանն աջակցելուն, ինչը կարտահայտվի Շառլ Միշելի միջնորդությամբ հանդիպումների ինտենսիվությամբ։ Եվ սա նույնպես տեղավորվում է վերջին իրադարձությունների տրամաբանության մեջ՝ կապված ԱՄՆ-ի և Ֆրանսիայի դեսպանների՝ օկուպացված Շուշի այցելելուց հրաժարվելու հետ։ Այս առումով ակտիվություն պետք է սպասել Ռուսաստանի կողմից, որը կձգտի իր ձեռքը վերցնել ղարաբաղյան կարգավորման ողջ նախաձեռնությունը։
–Հայաստանում և Արցախում դժգոհում են, թե Բաքուն չեզոքացնում է Մինսկի խումբը, իսկ մենք ի՞նչ ենք արել այդ ձևաչափը պահելու համար։ Մեր մեղքով չէ՞, որ ԵԱՀԿ Բուդապեշտի գագաթաժողովում ձեռք բերած հակամարտության իրավահավասար կողմի մանդատը փոխարինվել է Հայաստան–Արցախ–Սփյուռք հռետորաբանության։
Կարդացեք նաև
–Հիմա դժվար է ինչ-որ մեկին մեղադրել: Մենք պարզապես չկարողացանք օգտվել մեր հաղթանակի պտուղներից և համոզել համաշխարհային հանրությանը ընդունել 1992-1994թթ. պատերազմի արդյունքները: Ադրբեջանի կողմից եղավ ակնհայտ ագրեսիա, որը արյան մեջ թաթախեց մեր ուզած ձևով մեր ապագան տնօրինելու իրավունքը։ Եվ դրանում մեղավոր են Հայաստանի բոլոր ղեկավարները, հայ և ղարաբաղյան քաղաքական ու հասարակական գործիչները, սփյուռքը, որը չի կարողացել ճիշտ օգտագործել իր ներուժը։ Եվ հիմա ուշ չէ փոխել մեր միտքը, հրաժարվել ամբիցիաներից և միավորվել մեկ բռունցքի մեջ, որը ոչ մի ուժ չի կարողանա առանձնացնել։
Մարիամ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում:
