Ինչպե՞ս ստացվեց, որ խոցված ու վիրավոր Արցախն այլեւս մեզ համար սիրելի չէ, թանկ չէ։ Այնքան սիրելի չէ, որ Հայաստանում ապրող հայ կինը կարող է ծաղրել Աղավնոյից ու Բերձորից տարհանվող բնակիչներին եւ առանց ամաչելու գրել․ «Բա պրաշչալնի ժինգյալով տորթ չեք թխո՞ւմ»։
Կամ մեկ ուրիշը կարող է սրտնեղել ու Հայաստանում ապրող ղարաբաղցիներին մատնացույց անել Հայաստանի «դուռը»՝ գնացեք Արցախ։ Կամ բժշկի մասնագիտությամբ մեկը կարող է հարցազրույց տալ եւ ասել․ «Բերձոր ու Աղավնո դատարկելով, Հայաստանի Հանրապետությունը «երաշխիքներ» է ստանում, որ այլևս երբեք նոր ռոբերտքոչարյաններ Արցախից չեն գա ՀՀ նախագահություն անելու»։
Այս մարդիկ չեն գիտակցում, թե ինչ է տեղի ունեցել եւ ինչ է տեղի ունենում։ Չեն հասկանում, որ Արցախը մեր պաշտպանական զրահն էր, մեր աքիլեսյան գարշապարը, մեր հավաքական ուժի եւ կամքի դրսեւորման ապացույցն՝ ուղղված մեր թշնամիներին ու արտաքին աշխարհին։ Երբ այն չկա, վիրավոր է ու անպաշտպան, մենք բոլորս ենք անպաշտպան ու խոցելի։
2020-ից հետո, թվում է, պետք է յուրաքանչյուր հայ մարդ հասկացած լիներ, որ եթե Հայաստանն ու Արցախն անխոցելի եւ անառիկ դարձնելու համար հարկավոր է դաշինք կնքել անգամ սատանայի հետ, պետք է գնալ նաեւ դրան։
Կարդացեք նաև
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այս համարում
“…դաշինք կնքել անգամ սատանայի հետ, պետք է գնալ նաեւ դրան։”
2018-ին արդեն կնքել ենք: