ԱԺ նախկին պատգամավոր, իրավաբանական գիտությունների թեկնածու Տարոն Սիմոնյանն օրերս գրառում է կատարել ֆեյսբուքում, որտեղ մասնավորապես նշել է, թե Ադրբեջանի պահանջ-գործողությունները հիշեցնում են մեկ դար առաջ Թուրքիայի գործողությունները՝ նախ հայերի զինաթափում, ապա էթնիկ զտում եւ կամ ցեղասպանություն: Նա իր էջում կիսել էր Միջազգային դատարանում Հայաստանը ներկայացնող իրավաբանական թիմի անդամ, իրավաբանական գիտությունների թեկնածու, փաստաբան Լեւոն Գեւորգյանի գրառումը ՝ «Մեռանք ասելով ու համոզելով» մեկնաբանությամբ:
Իսկ Լեւոն Գեւորգյանը գրել էր . «Երկու տարի անց չկա գործ Վարձկանների արգելքի վերաբերյալ կոնվենցիայի հիման վրա, երկու տարի անց չկա գործ Պատանդառության արգելքի կոնվենցիայի հիման վրա, երկու տարի անց չկա գործ Խոշտանգման արգելքի վերաբերյալ կոնվենցիայի հիման վրա… Զրոյական նախաձեռնություն միջպետական քրեական համագործակցության հարթակում… Անգամ շտկված չէ քրեական դատավարության օրենսդրությունը in absentia վարույթներ իրականացնելու նպատակով… Եվ չկա այս ամենը ոչ թե քանի որ չկա իրավական ներուժ (որ այն կա արդեն վաղուց ապացուցված է), այլ պարզապես չկա որոշում եւ ստորագրություն… Իսկ որոշում կայացնողները եւ ստորագրողները նստած հայտարարություններ են անում, որոնք միայն արձանագրում են իրենց իսկ ձախողումներն ու թերացումները… Թե բա ուժի գործադրմամբ Լաչինի հանձնումը հակասում է Եռակողմ հայտարարությանը… Լո՞ւրջ… մեկ էլ սպանում են այս իշխանության apologist-ները. թե բա Ադրբեջանը պատասխանատվություն է կրելու… ահա… հեսա… հաստատ…»:
Aravot.am-ի խնդրանքով անդրադառնալով Լեւոն Գեւորգյանի գրառման կարեւոր շեշտադրումներին՝ Տարոն Սիմոնյանը նշեց. «Եթե կհիշեք, դեռ 2020թ նոյեմբերից ես ԱԺ-ում էլ եմ դրա մասին բարձրաձայնել եւ դուրս գալուց հետո էլ ամեն առիթ օգտագործել եմ նաեւ կոնվենցիոն դրույթներին հղում կատարելով: Կոպիտ ասած՝ ծամում, բերաններն ենք դնում, որ պարզապես ստորագրեն եւ ուղարկեն դատարաններ, բայց չի կատարվում: Խնդիրն այն է, որ մենք ունենք Ադրբեջանին դիվանագիտական եւ իրավական լծակներով որոշակի առումով ճնշելու հնարավորություն: Ինչ-որ առումով կարող ենք սանձել, եւ դա չանելը բավականին հարցեր է առաջացնում, չենք կարողանում հասկանալ, թե պետությունն ինչով է զբաղված եւ ինչու չի դիմում այս քայլերին»,-ասաց իրավաբանը:
«Մենք 2020 թ․ նոյեմբերին վավերացրինք Վարձկանների դեմ պայքարի կոնվենցիան, որն Ադրբեջանն ավելի շուտ էր վավերացրել եւ հնարավորություն ստացանք ՄԱԿ-ի արդարադատության միջազգային դատարանում գործ սկսել, սակայն, այն մինչեւ այսօր չի սկսվել: Մենք Ադրբեջանում ունենք ռազմագերիներ, որոնց այնտեղ պահում են որպես պատանդ եւ դրանով խախտվում է Պատանդառության դեմ պայքարի միջազգային կոնվենցիան, որին եւ մենք ենք միացել, եւ Ադրբեջանը, բայց արի ու տես, որ մեր պետությունն էլի որեւէ ձեւով սա չի արձագանքում, դատական գործ չի սկսում: Ունենք Ահաբեկչության ֆինանսավորման դեմ պայքարի կոնվենցիա, մենք 2004-ին ենք միացել, Ադրբեջանը՝ 2001-ին: Սրա շրջանակներում էլ կարելի է նույն միջազգային դատարանում գործ սկսել, բաց էլի չենք սկսում:
Կարդացեք նաև
Խոշտանգումների եւ այլ դաժան անմարդկային վերաբերմունքի դեմ կոնվենցիա կա, 90-ականներին ենք վավերացրել, Ադրբեջանն էլ է վավերացրել, էլի կարող ենք սկսել սրանով գործողություններ Ադրբեջանի դեմ, էլի ՄԱԿ-ի Հաագայի դատարանում, ու էլի չենք սկսում: Եվ այսքանից հետո կանգնել ու ասել, որ ձեռքերումս ոչինչ չկա, չենք կարողանում սանձել Ադրբեջանին,զարմանալի է: Ես ուղղակի չեմ հասկանում նման կերպ խոսող մարդկանց եւ ենթադրում եմ, որ այստեղ ոչ թե չկարողանալու հարց է , այլ չցանկանալու»,-ասաց մեր զրուցակիցը:
Ինչ վերաբերվում է Լեւոն Գեւորգյանի գրառման այն հատվածին, որ չկա որոշում եւ ստորագրություն, որոշում կայացնողներն ու ստորագրողները նստած՝ հայտարարություններ են անում, որոնք արձանագրումն են իրենց ձախողումներն ու թերացումները, այս մասին էլ Տարոն Սիմոնյանը հետեւյալն ասաց. «Ես չեմ կարող շատ բան ասել, բայց այն, որ որոշում ընդունող մարդկանց սեղանին կան համապատասխան փաստաթղթերը, որոնց մասին խոսեցի, միանշանակ է: Մարդիկ չեն անում ոչինչ, թե ինչու չեն անում, կարելի է միայն ենթադրել: Ենթադրությունը նույնն է, ինչ սրանից 10-20 տարի առաջ էր, մեր իշխանությունները միշտ կառչել են դրանից, ասել են՝ բանակցում ենք ԵԱՀԿ Մինսկի խմբում, հիմա էլ չգիտեմ, թե որ խմբում են բանակցում, ասում են՝ հանկարծ չվնասի բանակցություններին:
Ի դեպ, մենք գործ սկսեցինք Հաագայում ՝ Ռասսայական խտրականության բոլոր ձեւերի վերացման մասին կոնվենցիայի շրջանակում, հիմա այդ գործը գնում է, ու չի խանգարում ոչնչի: Դա իրավական գործընթաց է, մենք մեր իրավունքները պետք է պաշտպանենք: Եթե մեկը գա մեր տուն, մեր երեխային վնասի, ինչ է, պիտի ասենք՝ բանակցո՞ւմ ենք, չպիտի՞ գործընթաց սկսենք: Մեկը մյուսի հետ կապելը ոչ միայն անտրամաբանական է, այլեւ գրագիտության պակասի հետեւանք է, եթե ոչ այլ բան»:
Մեր հարցին՝ այսօրվա դրությամբ այս խառը իրավիճակներում է՞լ հնարավոր է պատկեր փոխել, Տարոն Սիմոնյանն այսպես արձագանքեց. «Մեր ձեռքում եղած «զենքերը» չօգտագործելը որեւէ ձեւով հիմնավորված չէ: Օգտագործելու պարագայում հավելյալ լծակ ենք ստանում Ադրբեջանի նկատմամբ ճնշում գործադրելու համար: Եթե դա էլ չենք օգտագործու,ռազմադաշտում էլ չենք կարողանում խնդիր լուծել, որովհետեւ Ադրբեջանի կողքին Թուրքիան է, մեր կողքին ոչ մի պետություն, ուրեմն հույսներս ինչի վրա ենք դնում: Հիմա էդ եղածներից մի քանիսը առաջարկել ենք, էլի կան, բայց չեմ ուզում բոլոր խաղաքարտերը բացել, եթե դրանք օգտագործենք, բնականաբար Ադրբեջանը երախը այդքան մեծ չի բացի, կիմանա, որ ամեն բացելուց հետո մի պատասխան պետք է ստանա եւ իր նկատմամբ միջազգային կառույցներից ուղղակի կամ անուղղակի ճնշում կլինի»:
Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Լուսանկարը՝ Տարոն Սիմոնյանի ֆեյսբուքի էջից
