«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է «Հելսինկյան նախաձեռնություն-92» Լեռնային Ղարաբաղի կոմիտեի համակարգող, խաղաղության և մարդու իրավունքների միջազգային մրցանակների դափնեկիր Կարեն Օհանջանյանը։
–Պարոն Օհանջանյան, ինչպե՞ս եք գնահատում Արցախում ստեղծված իրավիճակը, Բաքվի՝ մի քանի օր շարունակվող գործողություններն ի՞նչ նպատակ էին հետապնդում։
-Իրավիճակը, որը ստեղծվեց 44-օրյա պատերազմի ավարտից հետո Ռուսաստանի, Հայաստանի և Ադրբեջանի երեք ղեկավարների կողմից հակահայկական փաստաթղթի (ինձ համար ընդամենը միջազգային իրավունքի հետ կապ չունեցող թղթի կտոր) ստորագրումից հետո, կարելի է բնութագրել որպես՝ ամենաբարդ։ Եվ դա ծագել է այն բանից հետո, երբ Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարը նամակ է հղել Ռուսաստանում իր գործընկերոջը, որտեղ հայտնում է, որ Ադրբեջանը այլընտրանքային ճանապարհ է կառուցել և պատրաստ է օգոստոսի 5-ին իր վերահսկողության տակ առնել Լաչին քաղաքը և դրանով անցնող ճանապարհը, որը կապում է Արցախը Հայաստանին։
Օգտագործելով Ռուսաստանի ներկայիս խոցելիությունը՝ կապված Ուկրաինայի պատերազմի հետ, և նրա կախվածությունը Թուրքիայից և Ադրբեջանից՝ Ադրբեջանի և Թուրքիայի հաղորդակցական հնարավորություններով ածխաջրածնային ռեսուրսների փոխադրման հարցում, Ադրբեջանը գիտեր, որ կարող է անպատժելի լինել, ուստի որոշեց նման հանդուգն արարքի։ Այս ամենն առաջին հերթին գալիս է նրանից, որ Հայաստանի ապազգային իշխանությունը ի վիճակի չէ ո՛չ մարտունակ բանակ ստեղծել, ո՛չ էլ նոր զինատեսակներ ստեղծել՝ օգտագործելով համայն հայության ինտելեկտուալ ներուժը և ամբողջությամբ հանձնվել է Թուրքիայի և Ադրբեջանի բարբարոսների ողորմությանը։ Հայաստանը պետք է վճռականորեն հայտարարի Ռուսաստանին, որ տեղի ունեցածը Արցախում և Հայաստանում ռուսական օկուպացիոն զորքերի անգործության արդյունք է։ Անհրաժեշտ է ստեղծել միջազգային միջկառավարական կազմակերպությունների ներկայացուցիչների միջազգային հանձնաժողով՝ գնահատելու մարդկության դեմ Ադրբեջանի հանցագործությունները և այդ գործողություններում Ռուսաստանի Դաշնության օկուպացիոն զորքերի դերը։
Կարդացեք նաև
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում:
