Ճակատագրական ճամփաբաժանի առջև
Հայաստանի Հանրապետությունը հայտնվել է ճակատագրական ճամափաբաժանի առջև: Առաջիկա ամիսները, գուցեև շաբաթները, մեզ համար կարող են լինել մեծագույն և անդառնալի կորուստների ժամանակաշրջան:
Հայ-թուրքական, այսպես կոչված «խաղաղության դարաշրջանի» բանակցությունները մեր նորագույն պետականության ամենահանցագործ քաղաքական գործընթացն են: Անընդունելի է ոչ թե հռչակված նպատակը, այլ այն խաբկանքը, որն առկա է դրան տանող ուղու մեջ: Ավելի՛ն, գործընթացի զարգացման դեպքում մենք, ոչինչ չստանալով, ողջ ազգով կարող ենք հայտնվել պղծված անցյալի, պարապ ներկայի և անապագա հայրենիքի փաստի առջև:
Այդ առիթով մի քանի դիտողություն.
Կարդացեք նաև
1.Թուրքիայի Հանրապետությունը de jure չի ճանաչել Հայաստանի Հանրապետությունը: Այսինքն, միջազգային իրավունքի տեսանկյունից, Թուրքիայի համար ԳՈՅՈԻԹՅՈՒՆ ՉՈՒՆԻ Հայաստանի Հանրապետություն իրավական սուբյեկտ:
2.Իրավական ճանաչում չկա, քանի որ Թուրքիան չի ուզում Հայաստանի վրա տարածել միջազգային իրավունքից բխող որոշակի պարտավորություններ: Եթե Թուրքիան իսկապես անկեղծ է Հայաստանի հետ բարիդրացիական հարաբերություններ հաստատելու իր ձգտման մեջ, առաջին հերթին պիտի de jure ճանաչում շնորհի Հայաստանի Հանրապետությանը, հաստատի դիվանագիտական հարաբերություններ, նոր միայն մտածի որևէ փաստաթուղթ ստորագրելու մասին:
3.Թուրքիայի նպատակը զանազան քաղաքական հայտարարությունների մեջ «Հայաստանի և Թուրքիայի սահման» կամ «հայ-թուրքական սահման» ձևակերպումների ամրագրումն է, որի միջոցով մոտ ապագայում օրինականացվելու է անօրինական, Հայաստանի Հանրապետության տարածքի զավթման հետևանքով առաջացած, այսպես կոչված «սահմանը»:
4.Թուրքերն այսօր Հայաստանի դավաճանական ղեկավարությունից կորզում են հայտարարություններ, հնարավոր է նաև փաստաթղթեր, որոնցով վաղը փորձ են անելու այդ ամենը ներկայացնել նախկին ՍՍՀՄ-Թուրքիա սահմանը որպես Հայաստանի Հանրապետության և Թուրքիայի Հանրապետության սահման, և այդ սահմանի անուղղակի ճանաչում: Թուրքիայի այդ դիրքրոշումը կապ չունի այն իրողության հետ, որ Հայաստանի Հանրապետությունը երբևէ որևէ պահանջ չի ներկայացրել Թուրքիային:
Անկարան լավ է հասկանում, որ հայ-թուրքական de jure սահմանը չի որոշվել երկկողմ փաստաթղթով, հետևաբար չի կարող փոփոխության ենթարկվել երկկողմ փաստաթղթով:
Թուրքերը պարզապես ոչնչի դիմաց ուզում են Հայաստանից ստանալ հրաժարում սեփական իրավունքներից՝ վաղը դրանով երրորդ երկրներին լռեցնելու համար:
Միաժամանակ, իհարկե, Հայաստանի Հանրապետության` միջազգայնորեն ճանաչված իրավական սահմանները` Հայաստանի Հանրապետության իշխանության շնորհիվ` մեծապես նվազեցնելու և նոր սահմաններն օրինականացնելու առաջնային նպատակ են հետապնդում։
5.Այս բանակցություններով Թուրքիան Հայաստանի Հանրապետությունը դարձնում է դաշնակից՝ Հայաստանի Հանրապետության շահերի դեմ իր պայքարում: Այլ խոսքերով` Հայաստանը սիրով և կամովին գնում է ինքնասպանության։
6.Հայաստանի Հանրապետությունը ոչ de facto, ոչ էլ ,առավել ևս, de jure չի վերահսկում, այսպես կոչված, հայ-թուրքական սահմանը: Մի շարք հայ-ռուսական երկկողմ, ինչպես նաև ԵԱՏՄ որոշ բազմակողմ փաստաթղթերով, այն հանձնված է ոչ միայն ռուսական կողմի իբրև պաշտպանությանը, այլև` վերահսկմանը (контроль, control):
Այսինքն` առանց այդ փաստաթղթերի չեղարկման, կամ գոնե փոփոխության, Հայաստանը ԻՐԱՎՈՒՆՔ չունի որոշելու վերոհիշյալ «սահմանի» անցակետերի աշխատակարգը: Հետևաբար, եթե ՀՀ իշխանություններին այդքան հուզում է երրորդ երկրների քաղաքացիների շահերի պաշտպանությունը, որը բնավ Հայաստանի հարկատուների հաշվին ապրող պաշտոնյաների պարտականությունների մեջ չի մտնում, ներկայացնել որպես մեծ հաջողություն, ապա պետք է ստորագրվի եռակողմ, ընդամենը միջգերատեսչական աշխատանքային փաստաթուղթ՝ Հայաստանի և Թուրքիայի համապատասխան գերատեսչությունների վարչության պետերի մակարդակով և սահմանը վերահսկող կառույցների ներկայացուցիչների մասնակցությամբ, որով առանց երբևէ հիշատակելու «հայ-թուրքական սահման» ձևակերպումը, կհստակեցվի Ախուրյան–Դողուկապի երկաթուղային և Մարգարա–Իգդիր ցամաքային անցակետերի աշխատակարգը:
Հայաստանի զիջումները Թուրքիային բացարձակապես միակողմանի են։
Ստանալիքը` փաստացիորեն ոչինչ, եթե անգամ Հայաստանը Թուրքիայի տարածքով ազատ բեռնափոխադրումների իրավունք ստանա: Միաժամանակ Հայաստանի զիջումներն ու պատմական աննախադեպ կորուստները անշրջելի են, իսկ իբրև թե ձեռքբերելիքը` շրջելի:
Թուրքիան ցանկացած ժամանակ, որևէ պատրվակով, կարող է կրկին փակել անցակետերը կամ այնպիսի կարգ սահմանել, որը փակին հավասար կլինի: Սակայն Հայաստանի կողմից սեփական տարածքից իրավականորեն հրաժարումը առհավետ փաստ կմնա։
Այս գործընթացից շահում են Թուրքիան, Ռուսաստանը և Ադրբեջանը: Կորցնում են Հայաստանը, Վրաստանը, Իրանը և Հնդկաստանը:
Դավիթ Անհաղթը ժամանակին մեկ այլ սահմանի մասին ասել է. «Ինչպե՞ս կարող է գիտելիքը սահման ունենալ, երբ տգիտությունն անսահման է»:
Ազգային-ժողովրդավարական բևեռի խորհուրդ
13 հուլիսի, 2022թ.,
Երևան
