«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է «Հելսինկյան նախաձեռնություն-92» Լեռնային Ղարաբաղի կոմիտեի համակարգող, խաղաղության և մարդու իրավունքների միջազգային մրցանակների դափնեկիր Կարեն Օհանջանյանը։
-Պարոն Օհանջանյան, երեկ Արցախի նախագահ Արայիկ Հարությունյանը հայտարարել է, որ Լաչինի միջանցքի այլընտրանքային ճանապարհը շատ ավելի անվտանգ է լինելու: Ինչպե՞ս եք գնահատում այս հայտարարությունը, որքանո՞վ կան երաշխիքներ, որ իսկապես այն անվտանգ կլինի:
-Մեր պետության ղեկավարի հայտարարությունը, իմ կարծիքով, բխում է մի շարք հանգամանքներից. դա նախ Ռուսաստանի, Հայաստանի և Ադրբեջանի ղեկավարների՝ 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ի հայտարարության համապատասխան դրույթն է, որը վերաբերում է, մասնավորապես, Լաչինի միջանցքին, նաև Հայաստանի, Ադրբեջանի, Թուրքիայի և Ռուսաստանի միջև բանակցային գործընթացը, որը վերաբերում է հակամարտող կողմերի միջև հետպատերազմյան խաղաղ հարաբերությունների կառուցմանը, Ուկրաինա ռազմական ներխուժումից հետո Ռուսաստանի Դաշնության՝ որպես Արցախի ժողովրդի անվտանգության երաշխավորի խոցելիությունը և դրա հետ կապված Ռուսաստանի ներուժի նվազումը, Հայաստանի և Արցախի զինված ուժերի՝ Ադրբեջանի և Թուրքիայի կողմից զինված ագրեսիայի դեպքում իրենց քաղաքացիների ֆիզիկական անվտանգությունն ապահովելու անկարողությունը և այլ ավելի քիչ կարևոր հանգամանքներ։
Որպես պետության ղեկավար, որի ուսերին է ընկած այս խիստ զգայուն հարցում որոշում կայացնելու ողջ բեռը, որն առաջին հերթին շոշափում է մեր քաղաքացիների անվտանգությունը, Արայիկ Հարությունյանը պարտավոր է հաշվի առնել այս բոլոր հանգամանքները և կայացնել ճիշտ որոշում։ Նրա ելույթը երկրի խորհրդարանում, կարծում եմ, պայմանավորված էր հենց այս հանգամանքներով և Արցախը Հայաստանին կապող ժամանակակից ճանապարհի կառուցմամբ, որի նախագիծը նախնական հավանության էր արժանացել Արցախի քաղաքական ուժերի կողմից։
Կարդացեք նաև
-Արայիկ Հարությունյանը նաև խոսել է գործակալական ցանցի մասին: Նա նշել է, որ այնպիսի դավաճանական ցանց ունեն Արցախում, որ ընդհուպ իր՝ կաբինետից դուրս գալն են նույն պահին իմանում ադրբեջանցիները։ Այս ցանցի դեմ ինչպե՞ս պետք է պայքարել, և ով է պատասխանատու նման իրավիճակի համար: Արդյոք սա նշանակում է, որ տարիներ շարունակ այդ ցանցը գործել է:
Սա, անկասկած, ամենատխուր պահն է, և դրանում առաջին հերթին մեղավոր են Հայաստանի և Արցախի պետական կառույցները։ Երկրի հատուկ ծառայությունները թերագնահատել են որոշ մարդկանց՝ հայրենիքին դավաճանելու հակվածությունը՝ մեր հայրենիքի թշնամիների կողմից դրամական և այլ պարգևների դիմաց: Սա, կարծում եմ, մեկ տարվա խնդիր չէ, այն, թերևս, ձևավորվել է մեր երկու պետություններում տիրող համակարգային ամենաթողության արդյունքում: Սա և՛ կրթության, և՛ եկեղեցու պասիվության, և՛ հայրենասիրական դաստիարակության ու բոլոր ժողովրդավարական ինստիտուտների նկատմամբ վերահսկողության բացակայության հետ է կապված: Մարդիկ ավելի շատ իրավունքներ են պահանջում՝ մոռանալով հայրենիքի հանդեպ պատասխանատվության մասին։ Հայրենիքը անձնազոհություն է հանուն իր բարգավաճման։ Քանի՞սն են պատրաստ իրենց զոհաբերել հանուն Հայրենիքի։
Հայրենիքը երկար դիմացավ իր նկատմամբ սպառողական վերաբերմունքին, և նման վերաբերմունքը բերեց այնպիսի սարսափելի դրսևորումների, ինչպիսին դավաճանությունն է։ Եկել է բոլոր դավաճաններին հրապարակային խիստ պատիժների ենթարկելու պահը, որպեսզի ոչ մեկի մտքով չանցնի հանցագործություն կատարել սեփական ժողովրդի դեմ։ Եվ ժամանակն է սկսել իսկապես մեր հասարակություններում արմատավորել ինստիտուտներ, որոնք գեղեցիկ կերպով սեր են քարոզում հայրենիքի հանդեպ:
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում:
