Երկնքից ընկավ երեք խնձոր…
Երեկ երեկոյան Վիեննայի փոքրիկ դահլիճներից մեկում հյուրընկալվել էր Ստեփանակերտի դրամատիկական թատրոնը: Բեմադրվում էր Նարինե Աբգարյանի «Երկնքից ընկավ երեք խնձոր» նովելը։ Բեմադրությունն իրենով ճնշող էր, էմոցիոնալ, ետպատերազմական իրականության պատկերով համեմված։
Ներկայացման սյուժեն Արցախյան մի գյուղի պատմություն էր, որի վերջին բնակիչները տարեցներ էին, ամենաերիտասարդը՝ 58 ամյա մի կին, ով կորցրել էր իր բոլոր հարազատներին: Կարծես յուրաքանչյուր պատկեր, նախադասություն նախազգուշացնում, հորդոր, խնդրանք լիներ՝ «մեր արմատներն ենք կորցնում, վեր կաց վերադարձիր տուն, մնա հավատարիմ քո հողին ու ջրին»…
Արցախցի դերասանների աչքերը լի էին բնական ցավով, տխրությամբ, որոնք անասելի ուժով ասում էին՝ «նայի՛ր, մենք պատերազմել ենք, կորցրել ենք զավակ, ծնող, եղբայր, հարազատ, բայց չենք լքել մեր տունը: Ուժ ենք հավաքել ու շարունակում ենք ապրել, պայքարել ու նույնիսկ թատրոնի կյանքն ենք վերականգնել»։
Բեմադրության վերջում 58 տարեկան կինը հրաշքով դուստր է ունենում և գյուղը ցնծում է երջանկությունից, ինչը խորհրդանշում է, որ գյուղը չի մեռնի, գյուղը շարունակում է ապրել…
Կարդացեք նաև
Իսկ մե՛նք… Իսկ մենք իրականում հասկանո՞ւմ ենք, թե ինչ է մեզ հետ կատարվում… Թե դա կարևոր չէ… Եկեք իրար մեղադրենք, ատենք, իրարից զզվենք ու մեր հողերը տանք թշնամուն… չէ՞ որ նա այնքան երկար ու համբերատար է սպասել դրան…
Անի ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Ավստրիա
