Քաղտեխնոլոգ Արմեն Բադալյանը «Հայելի» ակումբում մանրամասն վերլուծեց Դիմադրության շարժման փուլերը, ձեռքբերումները եւ բացթողումները: Նրա խոսքով, առաջին փուլում խնդիրը «լաոյին արթնացնելն» էր: Այսինքն, ունենալ հասարակության մի զանգված, որը պատրաստ է պայքարի օրինական գործողություններ կատարելու: Դա ստացվեց եւ դա նվաճում էր: Դրան հաջորդած երկրորդ փուլում «արթնացած լաոյին» պետք էր հզորացնել: Եվ դա պահանջում էր այլ խնդիրների լուծում:
«Ցավոք, դա տեղի չունեցավ: Ի՞նչ պետք է արվեր, որ չարեցին: Եթե առաջին փուլի համար կարելի էր ասել, որ շարժումը ինքնաբուխ եւ քաոտիկ ձեւով էր առաջնորդվում, երկրորդ փուլում արդեն անհրաժեշտ էր ունենալ շարժման ինստիտուցիոնալ կառուցվածք, ինչը նշանակում է, որ շարժումը պետք է հստակ ունենար ղեկավար խորհուրդ, որի անդամներին պետք է մարդիկ ճանաչեն, իմանան՝ ովքեր են պատասխանատուները:
Հաջորդը: Այդ խորհուրդը պետք է ունենար մասնագիտական բաժանում: Այսինքն, մեկ մարդը չպետք է լինի ամեն ինչի պատասխանատուն, այլ ամեն մեկը պատասխանատու պետք է լինի կոնկրետ ոլորտի համար:
Շարժումը պարտադիր պետք է ունենա մամուլի պատասխանատու, խումբ, որը պետք է զբաղվի շարժման իրազեկմամբ, նպատակները, գործողությունները ներկայացնի հատկապես միջազգային հանրությանը՝ կազմակերպություններին, լրատվամիջոցներին:
Կարդացեք նաև
Պետք է լինի փաստահավաք խումբ: Այսքան բռնություն է կիրառվել: Ցուցարարը պետք է իմանա, թե իր նկատմամբ բռնության դեպքում ում դիմի, պետք է իմանա, որ միայնակ չի մնա, որ իր թիկունքին ուժ կա կանգնած:
Պետք էր տեղերում հստակ կազմակերպել մարզային կառույցների աշխատանքը, ունենալ համակարգող խորհուրդներ: Ի վերջո, սա Երեւանի կենտրոնի շարժում չէ: Պետք է ակտիվորեն մարզերը ընդգրկես, այլ ոչ թե Երեւանից գնաս:
Ձեռքբերումը կա: Բայց եթե չի ստեղծվում ինստիտուցիոնալ կառույց, պայքարը աստիճանաբար կարող է վերածվել քաղաքական զբոսանքի ու մարել: Մարդկանց մեջ հարց է առաջանալու, թե ինչ է, մինչեւ 2026 թվականը պետք է քայլե՞նք»,- ասաց քաղտեխնոլոգը:
Աշոտ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
