Քաղաքական վերլուծաբան Արմեն Բաղդասարյանն այսօր «Sputnik Արմենիա» մուլտիմեդիոն կենտրոնում խոսելով արդեն մեկ ամսից ավելի Հայաստանում ներքաղաքական անկայունության եւ հետագա զարգացումների անորոշության մասին, ասաց, որ դրա հիմնական պատճառներից մեկը անորոշությունն է: «Հասարակությունը տեղյակ չէ, թե հայ-ադրբեջանական հարաբերություններում ինչ են պատրաստվում անել այս իշխանությունները: Այսինքն, ինչը պիտի հանձնեն, ինչը չպիտի հանձնեն: Ընդդիմությունն էլ իր հերթին իշխանություններին ամենածանր խոսքերով դատապարտում է, ասում՝ ինչ չպետք է անել, բայց հստակ չի ասում, թե ինչ է պետք անել: Եվ այդ անորոշությունն է նաեւ պատճառը, որ քաղաքական գործընթացներն անընդհատ ձգվում են եւ վերջը չի երեւում: Կարծում եմ, այդ վերջ ասվածը պետք է հստակեցնի ընդդիմությունը: Նրանք պետք է շատ հստակ ասեն, թե ինչ են պատրաստվում անել, եթե գան իշխանության: Այդ դեպքում անկախ լիդերների նկատմամբ շատերի վերաբերմունքից, եթե ծրագիրը մարդկանց խելքին մոտ, իրատեսական թվա, եթե մարդիկ տեսնեն, որ դա հնարավոր է իրականացնել ի շահ Հայաստանի ու Արցախի, փողոցի մարդկանց քանակը կդառնա մի քանի տասնյակ, նույնիսկ մի քանի հարյուր հազար»,-ասաց նա:
Հարցին, թե հնարավո՞ր է, որ ընդդիմությունն ու իշխանությունը նստեն սեղանի շուրջ եւ փոխզիջումային լուծումներ գտնեն, բանախոսը պատասխանեց. «Փոխզիջումների գալ հնարավոր կլիներ, եթե դրանք կայացվեին նպատակի շուրջ: Հիմա դա իրատեսական չէ, որովհետեւ եւ իշխանությունները եւ Դիմադրության շարժումը, կարծում եմ, դրսի կուրատորներ ունեն: Մեծ գաղտնիք չէ ասել, որ գործող ընդդիմությունը իր բոլոր ծրագրերի իրականացումը կապում է Ռուսաստանի հետ, իսկ իշխանությունները՝ հակառակը. ամեն ինչ անում են երկիրը ռուսական ազդեցության հարթությունից դուրս բերելու եւ դեպի Արեւմուտք տանելու համար: Իսկ քանի որ Ռուսաստանի եւ Արեւմուտքի առճակատումը առավել քան երբեւէ լարված է, չեմ կարծում, թե այս պահին Հայաստանի ներսում հնարավոր է երկխոսություն, համագործակցություն որեւէ հարցի շուրջ»:
Դիտարկմանը, թե ընդդիմությունը մեծ հաշվով ընդհանուր կետերով ասում է, թե ինչ է պատրաստվում անել, սակայն հասարակությունը ըմբռնումով չի մոտենում, որովհետեւ չգիտի, թե դա ինչքանով է հնարավոր, գրեթե անհնար է, Արմեն Բաղդասարյանը պատասխանեց. «Անհնար է, եթե իրենց առջեւ դնում են շատ բարդ նպատակներ: Եթե դնեն իրատեսական նպատակներ, անհնար չի լինի: Տեսեք, ընդդիմությունը ծրագիր չի առաջարկում, առաջարկում է ցանկությունների հայտարարագիր: Օրինակ, Արցախը երբեւէ չի լինելու Ադրբեջանի կազմում: Բնականաբար, չկա, անհնար է, որ որեւէ հայ դրա տակ չստորագրի: Բայց ինչպե՞ս պետք է հասնել դրան: Իշխանություններն ել շատ լավ նպատակներ են հռչակում: Տեսականորեն՝ խաղաղության դարաշրջան, հարյուրամյակների շրջափուլից դուրս գանք, առճակատումից՝ նորմալ հարաբերություններ հարեւանների հետ: Բայց ինչպե՞ս: Չէ՞ որ դա էլ իրատեսական չէ, որովհետեւ մեր հարեւանները այդ խաղաղությունը չեն ուզում: Կամ ուզում են եւ դրա դիմաց պահանջում չափազանց բարձր գին, այնպիսի գին, որը վճարելուց հետո ուղղակի Հայաստան, որպես ինքնուրույն սուբյեկտ, չի լինի: Եվ բնականաբար, հասարակության մեծ հատվածը ոչ ընդդիմությանն է հավատում, ոչ իշխանությանը: Դրա համար էլ, այսպիսի ծանր վիճակում, երբ թվում էր, թե սրանից ավելի ծանր էլ ի՞նչ պետք է լիներ, որ ժողովուրդը ոտքի կանգներ, մեծամասամբ տեսնում ենք անտարբերություն»:
Աշոտ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
