Ա1+. 81-ամյա Ազգուշ Փայտյանը, որը 1964 թվից Տավուշի մարզի սահմանապահ Նորաշեն գյուղում է ապրում, «Ա1+»-ի հետ զրույցում պատմում է, որ 44-օրյա պատերազմից հետո գյուղը լքողները քիչ չեն եղել։
«Թշնամին ընդամենը չորս կիլոմետր հեռավորության վրա է գտնվում, և գրեթե ամեն օր կրակոցների ձայներ են լսվում։ Բայց հոգ չէ»,- ասում է Ազգուշ տատիկը ու ավելացնում․ «Արդեն սովորական է դարձել ու մեզ ոչինչ չպիտի ու չի խանգարել գյուղում ապրել, երեխաներ ունենալ, հող մշակել, շենացնել համայնքը»։
«Ուզում եմ մեր գյուղում ընտանիքները շատանան, էս բնությունը վայելեն։ Օրինակ՝ ես երկու թոռնիկ ունեմ։ Մեկը Երևանում է ապրում, մյուսը՝ ինձ հետ։ Երևանի թոռանս որ գրկում եմ, ոնց որ մինչև վերջ սեղմվի, իսկ ինձ հետ ապրող թոռանս որ գրկում եմ՝ առողջ, ամրակազմ, կոփված։ Շուրջբոլորս բնություն է ու կյանք։ Սաղ «պատերազմ» են ասում, փախչում, իրենց հող ու ջուրը լքում են»,- վրդովվում է տատիկը և որպես լավագույն օրինակ բերում է իր թոռնիկին, որը երևանյան բարեկեցիկ կյանքը թողել՝ եկել է սահմանամերձ Նորաշենը շենացնելու՝ իր երիտասարդ ընտանիքի և երկամյա որդու հետ։
Հորդորը մեկն է՝ մնալ, ապրել, արարել ու շատանալ․ սա է հաղթելու բանաձևը։
Կարդացեք նաև
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում:
