Գրող, հրապարակախոս, քաղաքական վերլուծաբան Արծրուն Պեպանյանը «Հայաստանի Հանրապետություն» օրաթերթի հետ զրույցում նշեց, որ համաշխարհային պատմությունից հայտնի են դեպքեր, երբ պարտված, հոգեբանորեն ջախջախված ժողովուրդները ոչ միայն ոտքի են կանգնել, այլեւ զարգացման թռիչք են ունեցել. «Դա արվել է հետեւյալ կերպ՝ էլիտան ժողովրդի առջեւ դրել է գերնպատակ՝ համամարդկային մակարդակի, ոգեւորել նախ ազգի եւ հայրենիքի բավարար զգացողություն ունեցող շերտերին, հաջորդիվ՝ մյուսներին եւ մղում է առաջացրել դեպի գերնպատակի իրականացումը: Այդ դեպքում դուրս են հորդում ժողովրդի հոգու խորքային ուժերը, եւ մարդիկ փոխվում են անճանաչելիորեն: Նման երեւույթ մեզանում նկատվել է 1988-ին: Ցանկալի է՝ իշխանությունները ժողովրդին տանեն այդ ուղիով: Բայց եթե այդ հարցում խնդիրներ ծագեն, ապա գործի պատասխանատվությունն իրենց ուսերին պիտի վերցնեն ազգայինը կարեւորող հանրային գործիչները»:
Ա. Պեպանյանի խոսքով՝ թեեւ ժողովրդի տրամադրությունը հիմա այնպիսին չէ, որ տոնական օրը նշվի, բայց անհրաժեշտ է, որպեսզի հիշենք, գնահատենք այդ հաղթանակը բերածներին եւ հետեւություններ անենք. «Այս վերջին եղածը (2020 թ. պատերազմի արդյունքները.- խմբ.) համարենք հերթական ճակատամարտ եւ խորհենք ապագայի մասին: Ամենը դեռ առջեւում է»:
Երկու տարին կարճ ժամանակ է, որպեսզի հայ ժողովուրդն ուղղի պարտությունից խոնարհված իր մեջքը. «Չմոռանանք, որ մեր պատմության ընթացքը հարուստ է հերոսական էջերով, երբ ե՛ւ կազմակերպված պետություն ենք ունեցել, ե՛ւ այլոց ենք օգնել առողջ պետություն կառուցել: Մոռացված այդ հին պատմությունը հարկավոր է հանել մոխրի տակից ու ժողովրդին հաղորդակից դարձնել իր իսկ հերոսական անցյալին: Եվ վստահաբար նկատելի փոփոխություններ կառաջանան մարդկանց մեջ, որոնք հիմք կդառնան մեջքը շտկելու համար: Դա անելու համար պիտի ի հայտ գա այդ նպատակն ունեցող ընտրանի, որի ծիլերն արդեն նկատելի են»:
Լուսինե ՄԽԻԹԱՐՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայաստանի Հանրապետություն» թերթի այս համարում
