Գուցե Երևանում նստած մարդն այդպես էլ չի հասկանում, սեփական մաշկի վրա չի զգում սահմանների անվտանգություն ասվածը, վստահաբար չի զգում, թե ինչ ասել է ապրել Սյունիքի Ներքին Հանդում կամ էլ Շուռնուխում, որտեղ թշնամու շունչն այնքան մոտ է, ապրել Արցախում, որտեղ ամեն րոպե թշնամին կարող է ներխուժել քո տուն և ասել, որ դա իրենն է:
Գուցե մենք՝ Երևանում ծվարածներս, այդպես էլ չհասկացանք սահմանամերձ համայնքներում ապրող մարդկանց, նրանց վախերն ու անհանգստությունները: Բայց այս դեպքում հարց պետք է տանք ինքներս մեզ՝ մենք մեր երեխայի հետ կտեղափոխվեի՞նք ապրելու Հայաստանի այն անկյունում, որը սահմանամերձ է: Եթե այս հարցին ազնվորեն կարողանայինք պատասխանել, գուցե նաև մեր պետությունն այլ լիներ:
Իսկ մինչ այդ «ժողովրդավարության բաստիոնում» Նիկոլ Փաշինյանը և յուր համակիրները ծափահարում էին, անհասկանալի է, թե ինչին, կարծես հաղթել էին 44-օրյա պատերազմում, տնտեսական թռիչքաձև աճ էին գրանցել, կարգավորել հարաբերությունները դաշնակիցների հետ, կահավորել բոլոր խրամատները, հայրենիք վերադարձրել գերեվարված տղաներին: Ծափահարում և ակնհայտ հեգնանքով վերաբերվում իրենց գործընկերներին, որոնք ԱԺ էին եկել ներկայացնելու հազարավոր մարդկանց պահանջը, որոնք նույն պահին դրսում են՝ ոստիկանների հսկող աչքի ներքո, այն է՝ Նիկոլ Փաշինյանը պետք է հեռանա, նրանք նաև պարզաբանում էին, թե ինչու:
Բայց «ժողովրդավարության բաստիոնում» չեն ցանկանում լսել իրենց քաղաքացուն, որը կարծիք է հայտնում, ասում է, որ երկիրը սխալ ուղղությամբ է գնում, որ վտանգավոր է խաղաղության օրակարգը, որ սուր է կախված Արցախի գլխավերևում, որը վերջնականապես կարող է խոցել արյունաքամ լինող հիվանդի սիրտը: Մարդը, որն ասում է՝ «կեցցե հայկական ժողովրդավարությունը», դուրս չի գալիս հանդիպման իր քաղաքացու հետ, որը գուցե անգամ ժամանակին ընտրել է իրեն, բայց հիմա տագնապի զգացողությամբ է ապրում սեփական երկրում, բայց չի ընտրում նաև հայրենիքից հեռանալու ճանապարհը: Այդ ո՞ր պահից Ազգային ժողովի կամ կառավարության շենքերը դադարեցին լինել ժողովրդինը, կամ էլ ժողովուրդը դադարեց լինել իշխանությանը, իսկ որ ամենակարևորն է՝ իշխանությունը դադարեց լինել ժողովրդինը:
Կարդացեք նաև
Գուցե այն պահից, երբ այս իշխանությունը դադարեց նկատել սեփական աչքի փուշը, կամ էլ երբ «ժողովրդավարության բաստիոնի» առաջնորդն ասաց՝ «կարող էինք կանխել պատերազմը, որի արդյունքում կունենայինք նույն վիճակը՝ իհարկե առանց զոհերի»: Իրոք, սրանց տրամաբանությամբ՝ ի՞նչ է եղել որ, ուղղակի սերունդ ենք կորցրել…
Լուսինե ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
