Ատելությունից ոչինչ չի ծնվում, բացի ավելի խորը ատելությունից։ Կույր ատելությունը միայն կարող է մարդկանց դրդել երիտասարդ հղի կնոջ մահվամբ հրճվելու, թե մի ընդդիմադիր պակասեց, եւ միայն ատելությունը կարող է դրդել ուրիշներին, որ ափսոսանք հայտնեն հայտնի մի հրատարակչի Լինչի դատաստանից պրծնելու առթիվ։
Կարիք չկա հիշելու անունը այն անձի, որը սերմանեց այս ատելությունը մեր ժողովրդի մեջ, բայց կարիք կա այդ մարդուն հիշեցնելու հայտնի խոսքը՝ անձրեւ ցանողը փոթորիկ կհնձի…
Իսկ փոթորիկը, հերթականը, սկիզբ առավ Արթուր Վանեցյանի նստացույցով, Ազատության հրապարակում, որին հետեւեց պատերազմի մասնակից երկու երիտասարդների հացադուլը եւ ստորագրահավաքը։ Սկզբում թվում էր, թե դրանք ընդամենը «խղճմտանքի ձայներ» էին, անգործության համար մեղադրվելուց խույս տալու միջոց։ Սակայն շուտով զգացվեց, որ վերոհիշյալի ետին կար ընդդիմության գլխավոր ուժերի միջեւ ներքին համակարգում, կամ դրա նման մի բան։
Տեւական թմբիրից ընդդիմության դուրս գալու խթանիչը մինչ այդ պատահած երկու դեպքերն էին, ավելի ճիշտ՝ երկու իրադարձությունները։ Մեկը՝ ապրիլի 20-ին Մոսկվայում, Վլադիմիր Պուտինի հետ հանդիպման համար ժամանած Նիկոլ Փաշինյանին ցույց տրված անսովոր ճոխությամբ դիմավորումն էր, իսկ մյուսը՝ ավելի շուտ, ապրիլի 13-ին, Ազգային ժողովի ամբիոնից միեւնույն անձի տվայտալից ելույթը, որը դժվար է ասել ինքնախոստովանա՞նք էր, ինքնացուցմո՞ւնք, ինքնարդարացման փո՞րձ, թե՞ զոհերն ու կորուստները առ ոչինչ համարող ուղեղի մորմոք։ Վերջապես՝ անհավասարակշիռ մարդու տվայտանք, որը հունից հանեց քաղաքականությունից խորշող մարդկանց անգամ եւ առաջին հերթին՝ սգավոր ծնողներին։
Կարդացեք նաև
Հակոբ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այսօրվա համարում:
