Ապրիլի 17-ից Ազատության հրապարակում մեկնարկած զուգահեռ ակցիաներն առնվազն թարմություն են մտցրել մինչ այդ պահն իներտ քաղաքական կյանքում։ Հրապարակում առայժմ տեղի են ունենում քաղաքական զբոսանքներ, քննարկումներ, ակցիաներ, որոնց մասնակցում են ամենատարբեր հայացքների տեր քաղաքացիներ։ Նրանց հրապարակ է բերում Արցախի ու Հայաստանի վերաբերյալ մտահոգությունը, տիրող իրավիճակին չհամակերպվելու եթե ոչ՝ քաղաքական, ապա՝ մարդկային ցասումը։ Ընդ որում, Ազատության հրապարակ եկողներից ոչ բոլորն են համակրում այնտեղ այս պահին քաղաքական ակցիա անող այս կամ այն գործչին կամ խմբին։
Բայց տվյալ դեպքում դա երկրորդական է։ Ավելի կարևոր է այն, որ այս օրերին Ազատության հրապարակում ամեն օր ձևավորվում է ընդդիմադիր քաղաքական կապիտալ, որը, սակայն, չի կարող ինքն իրենով իրացվել, այն ունի, ինչպես ընդունված է ասել՝ կապիտալիզացիայի անհրաժեշտություն, ինչն արդեն ոչ թե հրապարակ եկողների, այլ այնտեղ ակցիաներ իրականացնողների, քաղաքական առաջնորդների խնդիրն է։
Իրավիճակի նրբությունն այն է, որ այդ քաղաքական կապիտալը գրագետ աշխատանքի դեպքում կարող է անսահմանորեն աճել և հակառակը՝ համարժեք գործողությունների բացակայության դեպքում կարող է փոշիանալ այնպես, որ հասարակությունը հայտնվի հերթական հուսահատության շրջափուլում։ Այդ իմաստով Ազատության հրապարակ եկող քաղաքացիների քանակը դրական լինելով հանդերձ՝ միևնույն ժամանակ մարտահրավեր է ընդդիմության համար։
Ընդդիմադիր առաջնորդները պարտավոր են ինչ-որ պահից հրապարակը լցնել բովանդակությամբ, դրա վրա հիմնված գործողությունների ծրագրով ու ճանապարհային քարտեզով։ Ընդ որում, դա չպետք է լինի արդեն իսկ հայտնի իրավիճակի՝ հազարերորդ անգամ կրկնված գնահատականների հնչեցումը, անհրաժեշտ է իրապես բովանդակություն ու կենսունակ ծրագիր։
Կարդացեք նաև
Հարություն ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» շաբաթաթերթի այս համարում
