«Այսօր հավաքվել ենք, որպեսզի քննարկենք մեդիային վերաբերող օրենսդրության բարեփոխումների անհրաժեշտությունը: Լրագրողական կազմակերպությունները, Խոսքի ազատության պաշտպանության կոմիտեն եւ առհասարակ լրագրողական հանրությունը արդեն տարիներ շարունակ դրա մասին է խոսում: Մեզ համար, համենայն դեպս, ակնհայտ է, որ այն փոփոխությունները, որ վերջին շրջանում իրականացվում են, կարկատանի տպավորություն են թողնում, այսրոպեական հարցերի լուծում են նախատեսում»,- «Մեդիային վերաբերող օրենսդրության բարեփոխումների անհրաժեշտությունը Հայաստանում» թեմայով քննարկման ժամանակ նշեց Խոսքի ազատության պաշտպանության կոմիտեի (ԽԱՊԿ) նախագահ Աշոտ Մելիքյանը:
Նրա ձեւակերպմամբ, մեդիաօրենսդրության ոլորտում շատ լուրջ մոտեցումներ ու փոփոխություններ են անհրաժեշտ. «Բավական է ասել, որ նույն Զանգվածային լրատվության մասին օրենքը 2003թ է ընդունվել եւ տեխնոլոգիաների սրընթաց զարգացման պարագայում ամենեւին չի արտացոլում բոլոր այն խնդիրները, որոնք առկա են դաշտում: Պետք է նաեւ նկատել, որ Տեղեկատվության ազատության մասին օրենքն էլ է 2003 թ ընդունվել, եւ կրկին ոչ տեխնոլոգիական առաջընթացն է հաշվի առնվում, ոչ էլ նոր իրավահարաբերությունները»:
ԽԱՊԿ նախագահը փաստեց, որ հարակից օրենքներում եւս բազմաթիվ խնդիրներ կան: Նա օրինակներ բերեց. «Դեռ 2016թ ընդունված օրենքի համաձայն` պետության առաջին 3 դեմքերի գնումների մասին տեղեկատվությունը համարվում է պետական գաղտնիք, ինչը նոնսենս է: Ես նույնիսկ զարմանում եմ, որ հետհեղափոխական տարիներին իշխանությունները դա չփոխեցին, թեպետ այդպիսի առաջարկություն արել էինք»:
Աշոտ Մելիքյանն ասաց, որ իր ձեռքին է Կառավարության տեղեկատվության եւ հասարակայնության հետ կապերի պետի նամակը. «Մենք հարցում էինք ուղարկել, թե արդյոք Կառավարության որոշման մեջ այն փոփոխությունները, որոնք նախատեսվում էին պաշտոնատար անձանց գործուղումների վերաբերյալ տեղեկատվությունը gov.am-ում չհրապարակել, ի վերջո ընդունվեցի՞ն, թե՞ ոչ: Հուրախություն մեզ, տեղեկացանք պատասխան նամակից, որ Կառավարությունը դա քննարկել է եւ մերժել է, քանի որ հանձնառություն է վերցրել թափանցիկ աշխատելու:
Կարդացեք նաև
Տեղեկացանք նաեւ, որ կառավարությունն աշխատում է տեղեկատվության եւ հաղորդակցության միասնական քաղաքականության մշակման ուղղությամբ: Այսինքն` օրենսդիրն առանձին փոփոխություններ է մտցնում, կառավարությունն իրականացնում է տեղեկատվության եւ հաղորդակցության միասնական քաղաքականության մշակման ուղղությամբ աշխատանքներ, ՀԿ-ներն էլ դժգոհելով թե օրենսդիրի, թե գործադիրի աշխատանքից` իր առաջարկություններն է ներկայացնում, հետեւաբար բնական է, որ այս պարագայում հնարավոր չէ որեւէ արդյունավետ առաջընթաց ապահովել: Սա է պատճառը, որ նախաձեռնությամբ հանդես եկանք, բանակցություններ սկսեցինք եւ օրենսդիր եւ գործադիր մարմնի ներկայացուցիչների հետ, ապա արդարադատության նախարարի հետ քննարկում եղավ…Այժմ լրագրողական կազմակերպությունների հետ փորձում ենք ի մի բերել բոլոր ջանքերը»:
Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆ