Երեւանյան հյուրերը, որոնց հանդիպեցի Թումանյան փողոցում, չէին ցանկանում նկարվել: Այնուամենայնիվ, սիրուն ընտանիքի մեկ անդամը չնկարվեց, իսկ ռուսներից երեքը պատրաստակամ կանգնեցին լուսանկարչական սարքի դիմաց:
Հյուսիսային պողոտայում իրանցիներն էին:
Նրանց հետ զրուցելիս պարզեցի, որ Երեւան են եկել Անգլիայից Հայաստան եկած հարազատին հանդիպելու։
Խմբի կանայք չցանկացան նկարվել։ Իսկ մյուսները որեւէ խնդիր չտեսան:
Կարդացեք նաև
Պաղեստինցի Ժան Աբդոն Թանգարանը նստած հարցնում է.
– Հայաստանի՞ պատմության թանգարան։
Ասում եմ.
– Բա էլ որ երկրի, եթե ոչ Հայաստանի թանգարան։
– Մի քիչ էլ հունական արյուն ունեմ, մայրս հայ է, ազգանունս պաղեստինցի հայրիկիցս է։ Էհ, երեք արյունով բավարարվենք։ Խոսում է հայերեն, ֆրանսերեն եւ իհարկե՝ արաբերեն։
Ասում է՝ «ինձ ուրիշ տուրիստներ կողոպտել են»։ Տնաշեն, մտքումս ասում եմ. ո՞վ է քսան հազար դոլար դնում գրպանը եւ գնում շուկա։
Սեւամորթ տղան համ սիրուն էր, համ սեւի ու ոսկեգույնի համադրությամբ հագուստներն էին համահունչ պաղպաղակի դեղինի հետ։
Այդպես էլ ասացի եւ բացատրեցի, որ նկարդ կարող է հայտնվել «Առավոտ» օրաթերթում։ Սիրուն ժպտաց ու ասաց` «օքեյ»։ Նիգերիայից է ու թե ոնց է հայտնվել այստեղ, ասաց, որ Հայաստանում ուրախ է։ Համ էլ ֆուտբոլիստ է։
Շաքե Ա. ՊԵՏՐՈՍՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
16.04.2022
