Անհետացածների համաշխարհային դաշինքը ապրիլի 7-ին անցկացրեց Ժնևում իր առաջին համաժողովը, որին, որպես նրա անդամ մասնակցեց Ադրբեջանը: Բայց ոչ Հայաստանը՝ չնայած Արցախյան երկու պատերազմների ընթացքում իր հազարավոր անհայտ կորածներին:
Մինչ Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը Արցախը հանձնում է Ադրբեջանին, վերջինս արդեն նախապատրաստում է իր հակագրոհները՝ ուղղված մեր այս զոհաբերված հայրենակիցների հավանական անհետացման վերաբերյալ Հայաստանի հետագա մեղադրանքներին:
Այսպիսով՝ իր հանցագործությունների ցանկացած ապագա ճանաչում կանխելու համար Ադրբեջանը միանում է մի նորաստեղծ միջազգային մարմնի: Նշանակալից է ընդգծել, որ դա արվում է Կարմիր Խաչի հրավերով, պնդում է Բաքվի պաշտոնական կայքը:
Խոսքը վերաբերում է «Անհայտ կորածների համար գլոբալ դաշինք» կազմակերպությանը, որը ստեղծվեց 2021 թվականի մայիսի 11-ին: Նրա հիմնադիրներն էին Միջազգային Կարմիր Խաչի նախագահ Պիտեր Մաուրերը և Շվեյցարիայի պետական քարտուղար Լիվիա Լեուն:
Կարդացեք նաև
Նախաձեռնությունը տեղի է ունեցել Կենտրոնական հետախուզման գործակալության 150-ամյակի շրջանակում: Այս վերջինս Միջազգային Կարմիր Խաչի հնագույն հաստատություններից մեկն է, որն ամրագրված է Ժնևի կոնվենցիաներով: Հիմնադրվել է որպես Բազելյան գործակալություն՝ 1870 թվականին ֆրանս-պրուսական պատերազմի ժամանակ գերի ընկած զինվորների մասին տեղեկություններ տրամադրելու համար նրանց ընտանիքներին: Մինչև այսօր՝ Կենտրոնական հետախուզման գործակալությունը գտնվում է ԿԽՄԿ-ի ջանքերի կենտրոնում՝ պաշտպանելու և վերականգնելու ընտանեկան կապերը, որոնելու և բացահայտելու անհայտ կորածներին, պաշտպանելու մահացածների արժանապատվությունը և ապահովելու նրանց ընտանիքների կարիքները:
Բայց վերադառնանք նորաստեղծ դաշինքին, որը շատ ռազմավարական է թվում, քանի որ նպատակ ունի օգտագործել պետությունների հավաքական ազդեցությունը և դիվանագիտական, քաղաքական և ֆինանսական կարողությունները՝ բարելավելու բաժանման և անհետացման դեպքերի կանխարգելումն ու լուծումը:
Մինչ օրս դաշինքն ունի տասը անդամ պետություն՝ Արգենտինան, Ադրբեջանը, Էստոնիան, Քուվեյթը, Մեքսիկան, Նիգերիան, Նորվեգիան, Պերուն, Կորեայի Հանրապետությունը և Շվեյցարիան։ Հարց. ինչո՞ւ Հայաստանը չի մտնում այդ դաշինքի մեջ, երբ լրջորեն վտանգված է Արցախի և Ուկրաինայի իր հայրենակիցների կյանքն ու անվտանգությունը:
Իրական մտահոգությունն այն է, թե ինչ են որոշել Ռուսաստանն ու Ադրբեջանը անել արցախահայության հետ։ Հիշեցնենք, որ Արցախյան երկրորդ պատերազմից հետո Ստեփանակերտ տեղահանված հայերին հարցաթերթիկներ էին բաժանվել։ Հարցված տեղեկատվությունից պարզ էր, որ նպատակը մարդկանց կարգավիճակը (կրթության, ընտանիք, և այլն) դատելն էր, իբր նրանց ռուսական անձնագրեր տալու համար: Բայց ոչ ոք ոչինչ չստացավ… Արդյոք դա կիրթ ու մարտունակ անհատներին տարհանելո՞ւ համար էր, որ Ռուսաստանի տարբեր շրջանները բնակեցնեն այս փայլուն ուղեղներով, ինչպես ցարական, ապա ստալինյան ժամանակաշրջանում, իսկ մյուսներին թողնելով որպես թնդանոթի միս, ստրուկ կամ օրգանների «դոնոր» Ադրբեջանին:
Աննա ԱԶՆԱՈՒՐ
