«Սովետի տարիներին ովքեր ուզում էին կարիերայում առաջընթաց ունենալ, Կոմկուսի շարքերն էին անցնում: Ոստիկանության տեղամասային մի տեսուչ կար, եկել էր Էջմիածնի շրջկոմ՝ կոմունիստ դառնալու համար հարցազրույց անցնելու: Շրջկոմի քարտուղար Սեդրակ Մխիթարյանը հետաքրքրվել է՝ ինչո՞ւ է ոստիկան դարձել եւ ինչո՞ւ է ուզում կուսակցության շարքերն անցնել: Էս ոստիկանն էլ, թե՝ մանկությանս երազանքն եմ իրականացնում: Մխիթարյանն այդ կեղծիքին չդիմանալով՝ ոստիկանին դուրս է հրավիրում… Այսինքն, դեռ սովետի թվերին բարոյական նորմեր էին գործում, քծնանքը չէր ընդունվում: Իսկ հիմա երեխային, շարադրության անվան տակ, շողոքորթել են սովորեցնում»,- խոսելով հանրակրթական դպրոցներում հանձնարարված՝ «Ոստիկանի մասնագիտությունը՝ իմ պատկերացմամբ» մրցույթ-շարադրության մասին, ասում է մանկավարժ, մասնագիտական մի շարք գրքերի հեղինակ Ռոբերտ Ավանեսյանը:
Մանկավարժն առաջարկում է ոչ թե ոստիկանի, այլ զինվորի գովքն անել. ի մի բերել հարյուրավոր անմահացածների կենսագրությունը, առանձնացնել հերոսական դրվագները, հանրայնացնել ու առաջարկել երեխաներին՝ ընտրել նրանցից ցանկացածին եւ շարադրություն գրել իրակա՛ն հերոսի մասին:
Ռոբերտ Ավանեսյանը ենթադրում է, որ միջին դպրոցում ոստիկանի քարոզն անելով՝ փորձում են երեխաների մեջ հետաքրքրություն առաջացնել այդ ծառայության նկատմամբ: Նրա կարծիքով՝ ուզում են ոստիկանական պետություն ստեղծել՝ կարեւոր արժեքներ դուրս մղելու հաշվին: Ասում է՝ փոխանակ մտածենք երկրի անվտանգության մասին, զինենք ու ամրապնդենք բանակը, կենտրոնացել ենք պարեկային ծառայության վրա:
«Կարեւորը ներսի՞, թե՞ սահմանի անվտանգությունն է: Երկիրը պահող պայմանագրային զինվորին տալիս ենք 150-200 հազար դրամ աշխատավարձ, իսկ պարեկային ծառայության աշխատողին՝ 300 հազարից ավելի։ Դրա ճիշտը ո՞րն է: Դրա համար էլ ուսուցիչներից շատերն ուզում են ոստիկան դառնալ: Եվ ցավալին այն է, որ այդ մասին հայտարարում է երկրի վարչապետն ու ծիծաղում»:
Կարդացեք նաև
Սերոբ ՄԱՐՈՒԹՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այսօրվա համարում:
