Նախօրեին Արցախի Ազգային ժողովն ընդունել է հայտարարություն, որի՝ ընդհանրական ձևակերպումների տակ թաքնված գլխավոր իմաստն այն է, որ Հայաստանը գործնականում հրաժարվել է Արցախի անվտանգության երաշխավորի իր պարտավորությունից։
«Ներկա պայմաններում ՀՀ-ի կողմից Արցախի անվտանգության երաշխավոր լինելու պարտականության ամրագրումը և համահայկական միասնության մթնոլորտի ձևավորումը միայն կարող են բավարար պայմաններ ստեղծել հայ ժողովրդի ապագան հայրենի հողում երաշխավորելու համար»,- հայտարարում են Արցախի խորհրդարանականները՝ այդպիսով պարզորոշ ակնարկելով, որ Հայաստանը հրաժարվել է Արցախի անվտանգության երաշխավորի իր այն պարտականությունից, որը եղել է նորանկախ պետության կարևորագույն ու առանցքային առաքելությունը։
Արցախի խորհրդարանի այս հայտարարությունն իրականում շատ բազմաշերտ ու չարագուշակ նշանակություն ունի։
Հայաստանի նորանկախ պետությունը հիմնադրվել ու կայացել է նաև, իսկ գուցե առավելապես Արցախի խնդրի լուծման ալիքի հիման վրա, անկախ Հայաստանը կազմավորվել է նաև արցախյան հակամարտության կարգավորմանն ուղղված հետևողական ջանքերի և, ամենակարևորը՝ Արցախի անվտանգության ապահովման առաքելության առանցքի վրա։ Հիմա, փաստորեն, Հայաստանի անկախության այս հիմնասյուները կամ հիմնահատակ ավերվել են, կամ ոչնչացման եզրին են։ Արցախից հնչող հայտարարությունը հենց այդ մասին է։ Բայց դա նաև այն մասին է, որ Արցախից հրաժարումով Հայաստանը ոչ միայն ավելի լավ չի ապրելու, այլ կանգնելու է ընդհուպ գոյաբանական սպառնալիքի առաջ։ Իրողություն, որը Հայաստանի իշխանությունը կա՛մ գիտակցված հանցավորությամբ, կա՛մ հանցավոր տգիտությամբ չի ցանկանում ընդունել։
Կարդացեք նաև
Հարություն ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում։
