Ադրբեջանը ձեռնոց է նետում Ռուսաստանին, քանի վերջինս չափազանց զբաղված է Ուկրաինայում: Երկրի պաշտպանության նախարար Զակիր Հասանովը վերջերս հայտարարել է, որ եթե անհրաժեշտ լինի` «մենք կարող ենք հայերի դեմ օգտագործել ամենաարդիական զենքերը»: Նա նաեւ ամբարտավան պահանջ է ներկայացրել հայկական կողմին` դուրս բերելու Ղարաբաղից բոլոր «անօրինական ռազմական կազմավորումները», նկատի ունենալով Ղարաբաղի պաշտպանության ուժերին: Նոյեմբերի 9-ի հրադադարի հայտարարության մեջ նման դրույթ չի արձանագրված: Բայց գոյություն ունի մեկ այլ պայման, որ Մոսկվան եւ Բաքուն չեն պահպանել: Հրադադարի հայտարարությունը կոչ է անում երկու կողմերի բանակներին մնալ նոյեմբերի 9-ի դրութամբ իրենց համապատասխան վերահսկողության տակ գտնվող դիրքերում:
Հակառակ այդ դրույթին, Բաքվի եւ Մոսկվայի միջեւ կնքված գաղտնի համաձայնությամբ հայկական զորքերին ստիպեցին դուրս գալ Քելբաջարից, որտեղ նրանք չէին պարտվել: Նախագահ Պուտինը փորձում է միշտ զգուշավորությամբ վերաբերվել նախագահ Ալիեւին, որովհետեւ վերջինս խորամանկորեն մերժել է ստորագրել Ադրբեջանում ռուսական խաղաղապահ զորքեր տեղակայելու մանդատը:
Այսպիսով, Ռուսաստանը ռազմական ներկայություն ունի, տարբեր պայմաններում կարելի է ասել` Վրաստանում, Հայաստանում եւ Ադրբեջանում: Վերջինիս պարագայում` չափազանց աննշան, անշուշտ վերոնշյալ մանդատի բացակայության պատճառով:
Բաքուն Մոսկվային շանտաժի է ենթարկում` սպառնալով Կովկասում բացել պատերազմի մի նոր ճակատ, քաջ գիտակցելով, որ Մոսկվան դրան չի դիմանա: Մոսկվայի համար այլընտրանքը ճնշում բանեցնելն է Հայաստանի վրա, որ ընդունի «խաղաղության ծրագիր» կոչված եւ հինգ կետերից բաղկացած թունավոր դեղահաբը:
Կարդացեք նաև
Ադրբեջանը շտապում է հասնել իր նպատակին, որովհետեւ Մոսկվան եւ ԵԱՀԿ-ն խճճված են Ուկրաինայի թնջուկի մեջ, իսկ Հայաստանն էլ չափազանց տկար է դիմադրելու համար որեւէ ճնշման: Պահը իդեալական է, որպեսզի Ադրբեջանը տեղում անշրջելի փաստեր ամրագրի: Հայաստանը ճիշտ վարվեց այդ «խաղաղության ծրագիրը» փոխանցելով ԵԱՀԿ Մինսկի խմբին եւ հայտարարելով, որ պատրաստ է անմիջապես բանակցել այդ հինգ կետերի շուրջ այդ միջազգային կազմակերպության հովանու ներքո:
Նախքան Թուրքիայի հետ բանակցություններ սկսելը Հայաստանն արդեն իսկ զիջումներ կատարել էր` հրաժարվելով օգտվել սակարկելու համար պիտանի որոշ արժեքավոր եւ նպաստավոր դրույթներից: Այս անգամ Արարատ Միրզոյանը հայտարարեց, որ Ղարաբաղը ոչ թե տարածքային խնդիր է, այլ իրավունքի, եւ պետք չէ անջատվելու հարցը դիտարկել որպես պատմությունը ուղղելու փորձ: Իրավունքի հարցը, ի դեպ, օգտագործվել էր Արեւելյան Թիմուրում, Հարավային Սուդանում եւ Կոսովոյում անկախություն ձեռք բերելու նպատակով:
Փոթորկալից ամպեր են կուտակվում Հայաստանի եւ Ղարաբաղի երկնակամարների վրա: Հույս հայտնենք, որ սա չէ մեր իմացած Ղարաբաղի վերջը:
Երվանդ ԱԶԱՏՅԱՆ
Դետրոյթ, ԱՄՆ
Անգլ. թարգմանեց` ՀԱԿՈԲ ԾՈՒԼԻԿՅԱՆԸ
(The Armenian Mirror-Spectator)
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այսօրվա համարում:
