«Դոփել խնդիրների մեջ ու ապրել սպասումներով, որ հեսա մի բան կլուծվի, դա բերում է մի իրավիճակի, երբ դու ոչինչ չես անում, նշանակում է լինել անընդհատ ռեֆլեքսիայի վիճակում, իսկ հանրության մի մասն էլ արտաքին սպասումներով է ապրում»,- Հայկական օրակարգ. հետպատերազմյան Հայաստան» խորագրով քննարկման ժամանակ հայտարարեց ՀՀ ԱԺ Տարածաշրջանային և Եվրասիական ինտեգրման հարցերի հանձնաժողովի նախագահ Արմեն Գևորգյանը:
Խոսելով հայկական օրակարգից՝ նա մի շարք վտանգներ ու ռիսկեր ներկայացրեց: Մասնավորապես նշեց. «Ինձ համար հայկական օրակարգն ունի երեք հարթություն: Առաջինը ներպետականն է, որտեղ բավականին բարդ բարոյահոգեբանական գործընթացներ են տեղի ունենում: Մյուսը համահայկականն է, երբ խնդիրները չեն պարփակվում ՀՀ-ով, այլ ողջ հայկական աշխարհի վրա են տարածվում: Երրորդը աշխարհաքաղաքական հարթությունն է, երբ ՀՀ-ն գտնվում է իրենից ոչ անկախ տարբեր զարգացումների կիզակետում: Հատկապես այսօրվա զարգացումները նաև մեզ հետ ուղիղ առնչություն ունեցող երկրների հետ, վկայում են այն մասին, որ մենք այս ամենին անտարբեր լինել չենք կարող»:
Ըստ Արմեն Գևորգյանի՝ այսօր ունենք հայկական պետության որակի, պետության ներսում հանրային հարաբերությունների բնույթի խնդիր: Նա այս առիթով արձանագրեց. «Այս երեք հարթություններում և այս երկու օբյեկտների հետ կապված պիտի ասել, որ կան հատման տարբեր կետեր: Համոզված եմ, որ հայ-թուրքական հարաբերությունները, կարգավորման ուղիները ներպետական և համահայկական, ինչպես նաև աշխարհաքաղաքական նշանակություն ունեն»:
Ռիսկերից Արմեն Գևորգյանն առանձնացրեց հետևյալը. «Դրանք ավելի տեխնոլոգիական ռիսկեր են: Ռիսկ եմ տեսնում ներքաղաքական գործընթացներում այն առիթով, որ մենք անընդհատ խոսում ենք անցյալի ու ներկայի մասին և չենք կարողանում կենտրոնանալ ապագայի, ելքերի ու խնդիրների վրա: Այդ քննարկումների շուրջ կոնսենսուս չի ձևավորվում: Ոնց որ թե խորանում է այն, որ մենք պատանդ ենք դառնում նախկիններ ու ներկաներ մոտեցմանը: Կարծես այդ մոտեցման մեջ այլընտրանք չկա: Սա շատ վտանգավոր է: Կարծում եմ՝ պետք է դրա մասին լուրջ մտածենք: Երրորդ ռիսկն է՝ արդյոք մենք այսօր բոլորս միասին ՀՀ-ում, Սփյուռքում ունե՞նք ունակություն ճիշտ ու համարժեք գնահատել մեր համազգային ռեսուրսներն ու զարգացման հեռանկարները: Հիմա ավելի է խորանում այս ճիշտ գնահատման ունակության բացակայման ճգնաժամը»:
Կարդացեք նաև
Հարցին՝ ի՞նչ կարելի էր անել, որ չի արվում այս ռիսկերի հաղթահարման համար, Արմեն Գևորգյանն այսպես պատասխանեց. «Եթե ասեմ, որ պատկերացնում եմ որոշակի քայլերի հերթականություն, միանգամից կարձանագրեն, որ որոշակի հավակնություններ ունեմ: Չունեմ նման հավակնություններ: Միակ բանը, որը պատկերացնում եմ, ու բացակայում է, երկխոսությունն է: Ցավոք, կդժվարանամ ասել՝ որ ձևաչափն է ամենաճիշտը, համենայն դեպս, այսօր մի ստվար զանգված հանրային կյանքի դուրս է մնացել քաղաքական- հասարակական գործընթացներից: Շատերը համակերպվել են ԱԺ վերջին ընտրությունների արդյունքների հետ, մտածում են, թե խորհրդարանական ընդդիմությունը թող պատասխանատվություն կրի: Կարծում եմ՝ մեծ հաշվով իշխանության հարցը երկրում ոնց նայում ես, փակված չէ, քանի որ բոլորի մոտ կա դիսկոմֆորտ: Այնուամենայնիվ, բնակչության արդեն մեծամասնությունը չի տեսնում կամ չի գտնում իր մեջ այն հնարավորությունը տեսնելու, որ երկրի ներսում զարգացումները գնում են ճիշտ ուղղությամբ: Դա նշանակում է, որ երկխոսությունն ավելի պիտի ընդլայնվի»:
Տաթև ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ
