ՌԴ ԱԳ պաշտոնական ներկայացուցիչ Մարիա Զախարովան հեռավար ճեպազրույցում որոշակի առումով զգացմունքային երկխոսություն է ունեցել Sky News-ի լրագրողի հետ:
Լրագրողը հարցրեց, թե Մեծ Բրիտանիայի պաշտպանության նախարարի բնութագրմամբ Պուտինը, ինչպես իրենք են ասում, թոկից փախել է, խելքը թռցրել եւ չսադրված գրոհ է սկսել հարեւանի վրա: Ինչպե՞ս է ԱԳՆ պաշտոնական ներկայացուցիչը գնահատում այդ գործողությունը, ինչին Մարիա Զախարովան պատասխանեց. «Զարմանալի է, որ այդպիսի գնահատականներ Բրիտանիայի պաշտպանության նախարարը տալիս է այլ երկրի ղեկավարին: Ես կարծում եմ, որ նա լիովին կարող էր նույնատիպ մակդիրներ գործածել՝ նայելով Բրիտանիայի վարչապետին: Սա՝ եթե խոսենք անձնական գնահատականների մասին:
Իսկ ինչ վերաբերում է գործողությանը, որի արդյունքում մարդիկ են զոհվում, այո, ցավոք, մեծ դժբախտություն է, որ հարկադրված ենք դիմել այդպիսի մեթոդների: Մենք այդ մասին խոսում էինք ուղիղ ութ տարի: Մեր քաղաքականության, մեր ջանքերի, մեր շուրջօրյա աշխատանքի ութ տարիները ուղղված էին նրան, որպեսզի ցույց տանք եւ ապացուցենք, որ ծայրահեղ լարված հակամարտության լուծման խաղաղ, բանակցային ճանապարհը, որ 2015 թվականին արդեն արյունածոր էր, իրադարձությունների ոչ բանակցային սցենարով ցանկացած զարգացում իր էությամբ ողբերգական է եւ ցանկացած ձեւով դրանից պետք է խուսափել:
Ասացեք խնդրեմ, դեռ քանի՞ տարի պետք է շարունակվեր արյունահեղությունը Ուկրաինայի հարավ-արեւելքում, հի՞նգ, տա՞սը տարի: Ինչո՞ւ եք դուք զոհերին հաշվել սկսում այսօրվանից կամ երեկվանից: Ձեզ ո՞վ է իրավունք տվել չնկատել զոհերին, որոնք այս տարիներին հազարներ են եղել: Ինչպե՞ս ձեր խիղճը ձեզ չէր տանջում, երբ դուք՝ արեւմտյան լրագրողներդ, դատողություններ անելով Ուկրաինայի, Մինսկի պայմանավորվածությունների, Ռուսաստանի թեմայով, երբեք չէք խոսել այն մասին, որ Ուկրաինայի արեւելքում ԴԺՀ-ում, ԼԺՀ-ում, անվանեք ինչպես ուզում եք, Դոնբասում խաղաղ բնակիչներ էին զոհվում: Դուք նրանց, պարզապես, չէիք նկատում, նրանց երբեք բանի տեղ չէիք դնում, ըստ երեւույթին, ինչպես նախագահ Զելենսկին նրանց մարդու տեղ չէր դնում:
Կարդացեք նաև
Ո՞վ է ձեզ իրավունք տվել զոհերի մասին խոսել սկսած այսօրվանից: Եթե դուք այսպես եք կառուցում ձեր ռեպորտաժները, եթե դուք երեւույթին այդպես եք մոտենում, ապա դուք ոչ լրագրող եք, ոչ էլ մարդ: 13 հազար մարդ, ես նրանց չեմ բաժանում, թեեւ ցանկություն է առաջանում եւ այդպես էլ պետք է որ լիներ, թե ովքեր են առաջինը կրակել, ովքեր են եղել Ուկրաինայի զինված ուժերում, այսինքն, կանոնավոր բանակում, նացիոնալիստական ջոկատներում, որոնք հետո փոխակերպվեցին Ուկրաինայի զինված ուժերի: Ես նրանց չեմ բաժանում եւ հիմա չեմ տարանջատում քաղաքացիական անձանցից եւ այն մարդկանցից, որոնց դուք հիմա անվանում եք ապստամբներ, անջատողականներ, իսկ մենք՝ աշխարհազորայիններ: Ես ընդհանուր թիվ եմ ասում:
13 հազար մարդ է զոհվել ԵԱՀԿ տվյալներով: Ընդ որում, ԵԱՀԿ-ն չէր կարող արձանագրել յուրաքանչյուր զոհը: Սա նրանց նախնական վերլուծությունն է:
Որտե՞ղ էիք բոլորդ: Ինչո՞ւ այդ հարցերը չէիք տալիս Կիեւում, ինչո՞ւ չէիք խոսում ու եթեր չէիք տրամադրում Դոնբասի մարդկանց, ինչո՞ւ նրանց ոչ միջազգային կազմակերպությունների նիստերին մասնակցելու, ոչ էլ օնլայն միանալու հնարավորություն չէիք տալիս: Դուք խիղճ չունեք:
Եվ հաջորդ հարցը: Գուցե կհաշվե՞ք Բրիտանիայի կառավարության սպանածներին, թե մոտավորապես քանի՞ խաղաղ բնակիչ է սպանվել Իրաքում, այնտեղ բրիտանացի քանի՞ զինվոր է զոհվել: Իսկ Աֆղանստանի մասին խոսել չե՞ք ցանկանում: Արդեն ժամանակն է: Դրա համար ուրիշներին գնահատական տալուց առաջ սկսեք ձեզնից:
Իսկ եթե կխոսեք Ուկրաինայից եւ Դոնբասի խաղաղ բնակիչներին պաշտպանելու համար այնտեղ Ռուսաստանի գործողությունից, բարի եղեք սկսել ոչ 2022 թվականի փետրվարից: Սա շատ երկար տարիների պատմություն է: Հաշվեք նվազագույնը 2013 թվականից:
Եվ վերջինը, որ ձեզ կասեմ: Սպանված մարդկա՞նց եք ուզում հաշվել: Իսկ 2013/2014 թվականներին Մայդանո՞ւմ: Հաշվե՞լ եք՝ քանի մարդ է այնտեղ զոհվել, քանի՞ մարդու են շարքից հանել դիպուկահարները, քանի՞ բերկուտականների են այնտեղ պառկեցրել, քանի՞ մարդու են պարզապես քարերով հարվածել ու տանջել: Դուք երբեւէ այդ մասին ռեպորտաժ պատրաստե՞լ եք: Գուցե, մեկ անգամ՝ այս տարիներին բոլորի մասին: Այնպես որ, դուք չէ, որ պետք է խոսեք: Այնտեղ գործողություն է ընթանում: Դա պատերազմի սկիզբ չէ, դա պատերազմն ավարտելու համար է, որը կլինի երկար տարիներ: Ու դա չիմանալ եւ չտեսնել, նույնքան հանցավոր է, որքան այս տարիներին Կիեւի ռեժիմին ինֆորմացիոն ծառայություն մատուցելը:
Կներեք զգացմունքայնության համար, բայց այն հասունացել է: Մենք այլեւս չենք ցանկանում լսել եւ հավատալ ձեր զանգվածային լրատվամիջոցներին: Մենք կպատասխանենք ձեր հարցերին: Բայց ձեր այդ քայլերին համակերպվել մտադիր չենք, որովհետեւ, ինչ անում եք, քարոզչություն է: Եղել է քարոզչություն, բայց երբ դա միահյուսում եք պատերազմի հետ, որ երկու ամիս դուք ահագնացնում էիք, ոչ մի տրամաբանության մեջ չի տեղավորվում, երբ հետո դա շուռ եք տալիս ու մեղավորներին սարքում անմեղ: Կներեք»:
Աշոտ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
