Երեսունչորս տարի առաջ այս շաբաթ Ստեփանակերտի ժողովրդական ժայթքումով, Երեւանի մայր հավաքով եւ Արցախի բուն որոշմամբ սկզբնավորվեց մեր Հայրենիքի ինքնության, ազատության եւ վերամիավորման համար բազմադարյա պայքարի արդի հանգրվանը:
Խոնարհվում ենք մեր ազգային զարթոնքը կերտողների եւ նահատակների լույս հիշատակի առջեւ եւ ասում` ինքներս մեզ ու աշխարհին` Հայոց հարցը լուծված չէ:
Հանրաքվեով հաստատված Հայաստանի Հանրապետության ինքնիշխանությունն ու տարածքային ամբողջականությունը բացարձակ են եւ անսակարկելի:
Հանրաքվեներով հաստատված Արցախի Հանրապետության ինքնիշխանությունն ու ամբողջականությունը նույնպես բացարձակ են եւ ամբողջովին իրավական:
Կարդացեք նաև
Առանց Հայաստանի եւ Արցախի պետական տարածքների ապաբռնազավթման եւ վերջինիս կարգավիճակի միջազգային ճանաչման, ինչպես նաեւ դեպի Նախիջեւան, Գարդմանք եւ հայրենի այլ օջախներ հայության վերադարձի երաշխավորված իրավունքի, չի կարող լինել Հայաստան-Ադրբեջան հաշտության որեւէ հարատեւ պայմանագիր:
Իսկ քանի որ Թուրքիայի ժամանակակից իշխանություններն ըստ երեւույթին շարունակում են կիրառել պետական նշանակության իրենց «նախապայմանային» քաղաքականությունը Հայաստանի հետ հարաբերություններում` այս փուլում հղում անելով հայ-ադրբեջանական հաշտության, ակնբախ է, որ «առանց նախապայմանների» ոչ մի արդյունք չի կայանալու արեւմտյան ճակատում:
Խնդիրն, ուրեմն, մերօրյա 34 տարվա սրբազան պայքարի ներքին ուրացողի մեջ է. նրա, ով հազարավոր հերոսացած նվիրյալների արյան պատեհությունն է պաշտում, Հայրենիքի կորստից է օգտվում, որպեսզի երկարացնի, թեկուզ մի քիչ, իր նիստն ու աթոռը:
Համազգային շարժման հիմնական ուղերձի հանգույն՝ միացում է պետք, համախմբում:
Ոչ թե միապետի հավերժացման, կամ սովետի վերադարձի, կամ էլ՝ կուսակցապետության վերականգնման դեմ: Այլ հանուն:
Հանուն Հայրենիքի եւ նրա հավերժության: Հանուն մեր վերականգնման, մեր վերադարձի, մեր արժանապատվության:
«Ժառանգություն» կուսակցություն
