Դեռևս 2019 թ.-ի սեպտեմբերի 23-ին Նիկոլ Փաշինյանը Լոս Անջելեսի «Գրանդ Փարքում» հրավիրված հանրահավաքի ժամանակ հայտարարում էր, թե «հայրենադարձություն նշանակում է տարվա ընթացքում անպայման մեկ, երկու ամիս ֆիզիկապես գտնվել և ապրել Հայաստանում: Յուրաքանչյուր հայ պետք է տուն ունենա Հայաստանում: Հայրենադարձությունը նշանակում է բիզնես ունենալ Հայաստանում, և ամենակարևորը՝ ունենալ ՀՀ քաղաքացիություն»: Երկու տարուց ավելի է անցել այս հայտարարությունից, տեսնես քանի՞ մարդ է հայրենադարձ եղել, Հայաստանում բիզնես հիմնել, ՀՀ քաղաքացիություն ստացել, որքան էլ լինի այդ թիվը, այն անհամեմատելի է մարդկանց թվի հետ, որոնք հեռանում են երկրից, ավաղ, հիմնովին քանդելով Հայաստանի հետ կապող կամուրջները:
Դա անում են տունն ու մեքենան վաճառելով, քաղաքացիությունից հրաժարվելով, իսկ դա նշանակում է, որ ինչքան էլ անտանելի լինի ամերիկաներում, որ եթե անգամ հայտնվեն ռուսաստանների ամենահեռավոր ու խուլ գյուղում, միևնույնն է՝ հետդարձի ճանապարհ չեն թողել: Մեկ էլ՝ որպես տուրիստ կգան Հայաստան կամ էլ կյանքի մայրամուտին՝ որպես վերջին հանգրվան մայր հողում հուղարկավորվելու կամ էլ սիրելիներին ճանապարհելու համար, երբեմն դա էլ անել չեն հասցնի:
Իսկ քանի քանիսն են դեռ գաղթի ճամփան բռնելու՝ Արցախից տեղահանված մեր հայրենակիցներից սկսած մինչև երևանաբնակ երիտասարդը, ով ցանկանում է ընտանիք կազմել, բայց բնակարանային տարրական պայմանները բարելավել չի կարողանում, Սյունիքում բնակվողից, որտեղ մարդիկ կորցնում են արոտավայրերը, ստիպված են կրճատել անասնագլխաքանակը, որն իրենց եկամտի միակ աղբյուրն է, մինչև Շիրակում բնակվողը, ով պտտվում է, պտտվում ու վերադառնում զրոյական կետին: Ախր, միայն հայտարարություններ անելով չէ, միայն կառույցներ ստեղծելով չէ: Մարդիկ տեսնում են՝ ոչինչ չի փոխվում, դեռ մի բան էլ ամեն ինչ ձեռքից գնում է:
ԼՈՒՍԻՆԵ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» թերթի այսօրվա համարում
