Պատերազմից հետո Ալիևն էր պարբերաբար Հայաստանի հասցեին լկտիաբար հոխորտում, իսկ հիմա մեր երկրի հասցեին Լուկաշենկոն է անպատկառ արտահայտություններ թույլ տալիս, վաղը մի ուրիշ երկրի ղեկավար նույն Վովաևիչի պատճառով կարող է մեր պետության հասցեին ոչ պատշաճ հայտարարություններ անել, իսկ վաղը չէ մյուս օրը՝ մեկ այլ երկրի ղեկավար, և այդպես շարունակ։ Դրա համար արդեն նախադեպ է ստեղծվել։ Իսկ նախկինում թերևս չի եղել նման մի դեպք, որ մեկ այլ պետության ղեկավար թույլ տա իրեն Հայաստանի հասցեին ոչ կոռեկտ արտահայտվել։ Սա ցույց է տալիս, թե Վովաևիչն ու իր թիմն ինչպես են հեղինակազրկել պետությունը, միջազգային ասպարեզում պետության վարկանիշն այն աստիճանի են իջեցրել, որ Հայաստանն արդեն կորցնում է իր դեմքը։
Լուկաշենկոյի արտահայտությունից հետո մի քանի քպական պատգամավոր, միմյանց հերթ չտալով, մանկապարտեզի մակարդակի պատասխաններով հանդես եկան, որոնց բովանդակությանն անդրադառնալն անգամ անիմաստ է։ Սակայն «ամենագրանդիոզը» ԱԳՆ-ի պատասխանն էր Լուկաշենկոյին, թե Բելառուսի նախագահի վերլուծությունները ներքին քաղաքական օրակարգի սպառման համար են: Այս պատասխանից հետո ցանկանում ես հարցնել, թե այդ կառույցի աշխատանքը համակարգողները գոնե պատկերացնո՞ւմ են, թե Բելառուսն ի՞նչ պետություն է, որտե՞ղ է, ի՞նչ քաղաքական համակարգ է գործում այդտեղ։ Անգամ հասարակ տաքսիստի համար է հասկանալի, որ նման հայտարարությունների կոնտեքստում Բելառուսի նախագահի համար ներքին սպառման հարց չէր կարող լինել։ Եթե իշխանական պատգամավորները կարող են իրենց թույլ տալ արտաքին հարցերից (և ընդհանրապես բոլոր ոլորտներից) պատկերացում չունենալ, սակայն արտաքին քաղաքականության ոլորտում մասնագիտացված կառույցի համար դա առնվազն տարօրինակ է։
Մյուս կողմից էլ՝ եթե հաշվի առնենք, որ Ալիևի հոխորտանքներից հետո իշխանական ուժի ներկայացուցիչները, Վովաևիչի գլխավորությամբ, միայն քար լռություն են պահպանում, կամ ավելին՝ որոշ ժամանակ անց Փաշինյանն իր հարցազրույցներում «լեգիտիմացնում» է Ադրբեջանի նախագահի ասածները, ապա Լուկաշենկոյի դեպքում նույնիսկ կարելի է դրական համարել, որ թեկուզ այդ մակարդակի, բայց գոնե պատասխան հնչեց։
Արթուր ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» թերթի այսօրվա համարում
