«Նախարար Կարեն Անդրեասյանի հետ երկար տարիների գործընկերային, աշխատանքային փորձ ունենք։ Համաձայնել եմ միանալ այս թիմին եւ կիսում եմ այդ սկզբունքները։ Հուսամ՝ փաստաբանության ոլորտում ունեցած փորձս պիտանի կլինի։ Ամեն գնով կփորձեմ լավ արդյունքներ տամ»,-խորհրդարանում լրագրողների հետ զրույցում այսօր հայտարարեց Սուրբ աթոռում ՀՀ նախկին դեսպան Միքայել Մինասյանի եղբայրը՝ Գրիգոր Մինասյանը՝ մեկնաբանելով հարցը, թե ինչու է համաձայնել նշանակվել արդարադատության նախարարի տեղակալ։
Անդրադառնալով գնահատականներին, թե իրեն պաշտոնի առաջարկ է արվել, որովհետեւ ինքը քննադատել է ՀՀԿ-ին եւ Միքայել Մինասյանին, Գրիգոր Մինասյանը նշեց․ «Անարդար, շատ սխալ մոտեցում է։ Այդ դիրքորոշումը հայտնել են մարդիկ, որոնք ունեն մտավախություն այն իմաստով, որ ես շատ լավ գիտեմ, թե իրենք ինչպես են գործել նախկինում։ Կրկնում եմ՝ այս թիմում եմ, որովհետեւ երկար տարիներ աշխատել եմ նախարարի հետ, կիսում եմ նրա եւ թիմի սկզբունքները»։
Լուիզա ՍՈՒՔԻԱՍՅԱՆ
Սիրում եմ տեր աստծուն, — ասաց աստվածավախ ֆելդկուրատը, սկսելով զկռտալ, — շա՜տ եմ սիրում… Մի քիչ գինի տվեք ինձ։ Ես տեր աստծուն հարգում եմ, — շարունակեց նա։— Շա՜տ, շատ եմ հարգում ու մեծարում։ Ոչ ոքի այնպես չեմ հարգում, ինչպես նրան։
Նա բռունցքն այնպես խփեց սեղանին, որ շշերը վեր-վեր թռան։
— Աստված վսեմ, երկնային էակ է, իր բոլոր արարմունքների մեջ կատարյալ, արևանման էակ, և ոչ ոք չի կարող ինձ հակառակը համոզել։ Սուրբ Հովսեփին էլ եմ հարգում, հարգում եմ բոլոր սրբերին, նույնիսկ սուրբ Սրապիոնին… Ի՜նչ գարշելի անուն ունի։
Զրույցն այլ ընթացք էր ստանում։ Աստվածավախ ֆելդկուրատն սկսել էր դատարկ-մատարկ դուրս տալ։
— Մանուկներին հարգում եմ, նրանց տոնը դեկտեմբերի քսանութին է։ Դևին ատում եմ… Երբ հավը քնած է, անհնար է թարմ ձու ճարել։
Նա ծիծաղեց ու սկսեց երգել․
Ո՜վ սուրբ աստված, սուրբ անսասան…
Բայց հանկարծ երգն ընդհատեց և, դիմելով Կացին, կտրուկ հարցրեց.
— Դուք չե՞ք հավատում, որ օգոստոսի տասնհինգին վերափոխման տոնն է։
Քեֆը միանգամայն թեժացել էր։ Հայտնվում էին նորանոր շշեր և մերթ ընդ հերթ լսվում էր Կացի այս խոսքը.
— Ասա՛ աստծուն չես հավատում, թե չէ բաժակդ չեմ լցնի։
Թվում էր, թե վերադառնում են առաջին քրիստոնյաներին հալածելու ժամանակները։ Նախկին կրոնուսույցը երգում էր Հռոմի արենայի նահատակների երգը և բարբառում.
— Աստծուն հավատում եմ և չեմ ուրանա նրան։ Ինձ հարկավոր չէ քո գինին։ Ես ինքս կարող եմ գինի բերել տալ։
Վերջապես նրան անկողին դրին։ Բայց քնելուց առաջ ձեռքը երդվողի պես վեր բարձրացնելով, նա հանդիսավոր, քերպով հայտարարեց.
— Հավատում եմ հայր աստծուն, որդուն և սուրբ հոգուն։ Տվեք ինձ աղոթագիրքը։
Շվեյկը նրա ձեռքը խոթեց Օտտո Կացի գիշերասեղանի վրայից վերցրած առաջին իսկ պատահած գիրքը, և աստվածավախ ֆելդկուրատը, վերջապես, քնեց Բոկկաչչոյի «Դեկամերոնը» ձեռքին։
Յարոսլավ Հաշեկ «Քաջարի զինվոր Շվեյկի արկածները»