Հանրային խորը հիասթափությունն ինչպես իշխանությունից, այնպես էլ ընդդիմությունից, միանգամայն հասկանալի պատճառներ ունի։
Ի՞նչ արեցին մեր ընդդիմադիրները՝ ո՛չ ճշգրիտ եւ հետեւողական պայքար տարան, որպեսզի քայլ-քայլ մոտենան հռչակված նպատակին, ո՛չ պայքարի մարտավարություն մշակեցին, ո՛չ եվրոպական ու ռուսական շրջանակների հետ աշխատեցին, ո՛չ մանդատները վայր դրեցին, ո՛չ փողոց դուրս եկան, ո՛չ կարողացան կոնսոլիդացնել իշխանությունից դժգոհ զանգվածին։
Պարզվեց՝ նրանք պայքարը պատկերացնում են սուր ելույթների տեսքով եւ անգամ ՀՀ նախագահի աթոռի համար պատրաստ չեն կռիվ տալու։ Այս պարագայում ի՞նչ իմաստ ունի մանդատները պահելը՝ պարզ չէ։
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այս համարում
