«Ողջույն, հայրենիք, ես կցանկանայի ինձ համարել հանրապետության մաս, ոչ թե 2017 թվականի հունիսին, ուր ես ժամանել եմ որպես վերաբնակիչ եւ դառնալ ռեզիդենտ, եւ ոչ թե 2019 թվականի փետրվարի 21-ին, երբ հանրապետությունը պատվեց ինձ որպես քաղաքացի եւ ինձ քաղաքացիություն շնորհեց, այլ 2021 թվականի հունիսի 20-ին, երբ ես մասնակցեցի արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններին եւ բավականին դեկլարատիվ եւ ցուցադրական կերպով քվեարկեցի որոշակի ուղղությամբ՝ փորձելով ինձ հայտարարել որպես հանրապետության ներգրավված քաղաքացի»:
Լիբանանահայ բլոգեր Պետրոս Մանուկյանի հոդվածն առաջինն է հայաստանյան տպագիր մամուլում: Մինչ այդ նա աշխատակցել է Բեյրութի «Արարատ» օրաթերթին:
«Եվ ես մի հայացք գցեցի նրանց աշխարհին, այն ջերմ էր ու բարի, անկեղծ ու սիրալիր, ուզում էի ձեռք մեկնել, բայց ինձ մերժեցին»:
Մի քանի շաբաթ առաջ որոշեցի քննարկել հանրապետության համայնքի առջեւ ծառացած շատ խորը ճգնաժամը: Քաղաքական լարվածությունը մտել է փակուղի, ազգը պառակտվել է, քաղաքացիներին պատել են հուզական վերքերը, հայերը սկսել են միմյանց չվստահել, զգուշությամբ վերաբերվել միմյանց: Ես երբեք չեմ թաքցնում, որ Հայաստանի ժողովուրդը պարկեշտ է, իրենց բնույթով, էությամբ եւ սրտով բարի են, բայց խնդիրն այն է, որ նրանք վախենում են, որ այլ կողմում գտնվողներին պետք է վերաբերվել զգուշությամբ, անվստահությամբ, զգույշ եւ զգոն լինել «հակառակ ճամբարի անդամների» նկատմամբ:
Ես երբեք չէի պնդի կամ հավակնի չեզոքություն, դա իմ կողմից կեղծավորություն կլիներ, երբեք չեմ ժխտի, որ ունեմ իմ սեփական քաղաքական գաղափարական ընկալումները, հեռանկարները, համոզմունքներն ու գաղափարները, դեռեւս մեկ անգամ չէի պատկերացրել, որ կդառնամ հայրենիք եւ չեմ կարողանա շփվել հայերի մեծ տոկոսի հետ՝ քաղաքական կարծիքների տարբերության պատճառով:
Կարդացեք նաև
Մի քանի շաբաթ առաջ ուզում էի երկխոսել «քաղաքացիական պայմանագրի» կողմնակիցների՝ պարոն վարչապետ Փաշինյանի կողմնակիցների հետ:
Որեւէ մեկի համար գաղտնիք չէ, որ տարիներ ի վեր ես ինձ համարում եմ պարոն Փաշինյանի քաղաքականությանն ընդդիմացող տարր, լայնամասշտաբ հարցերում, այնուամենայնիվ, փորձում եմ լինել արդար եւ օբյեկտիվ եւ երբեք դեմագոգիայի չդիմել: Օրինակ, ոչ մեկ անգամ ես ինձ թույլ չեմ տվել լինել այն դատավորը կամ երդվյալ ատենակալը, որը վճիռ է կայացնում, որ նա բարոյական մեղքեր է գործել 44-օրյա պատերազմի ժամանակ, չնայած այն հանգամանքին, որ ես խորապես համաձայն չեմ նրա հետ, երբ խոսքը վերաբերում է սոցիալական-տնտեսական առաջընթացի իր ձախողմանը, որ ինձ վրա տպավորություն է ստեղծվել, որ նա չկարողացավ հանդուրժողականություն դրսեւորել այլ քաղաքական կուսակցությունների նկատմամբ, ես այնքան հիասթափվեցի, թե ինչպես նա մեզ խոստացավ, որ երբեք որեւէ որոշում չի կայացնի առանց մեզ՝ ժողովրդի հետ խորհրդակցելու, սակայն չկարողացավ իրականացնել այս քաղաքականությունը։
Ինչեւէ, այս գրառումը պարոն Փաշինյանի քաղաքականության մասին իմ քաղաքական հայացքների մասին չէ, այլ՝ հանրապետության կառուցվածքի, պառակտված ու լքված ներդաշնակության, միմյանց նկատմամբ հանդուրժողականության մասին է։ Ի վերջո, ես գտա մի հարգալից գեղեցիկ տիկնոջ, նա անընդհատ պատասխանում էր ինձ պաշտպանողական ձեւով, երբեմն նույնիսկ փորձում էր ագրեսիվ լինել, բայց ես ոչ մի անգամ չհուզվեցի, պարզապես ուզում էի հաճելի բանավեճ ունենալ: Նա համաձայնեց եւ հանկարծ հայտարարեց մարտահրավեր, ես բացատրել էի բոլոր լեզուներով եւ բառապաշարով, որ տիրապետում էի, թե՝ ես չեմ փնտրում մարտահրավեր, հաղթանակ ապացուցելու հակում, բայց նա ինձ անվստահություն հայտնեց, թերահավատություն: Ինչեւէ, նա հայտարարեց եւ պիտակավորեց ինձ մի facebook-յան գրառման մեջ, որ ասպարեզը կլինի բջջային վիդեոչաթ, եւ ես «facebook friend» հրավերներ ստացա մի շարք ընկերներից: Ես մի հայացք նետեցի նրա պատին եւ հավանեցի այն, դա սիրով, հավատարմությամբ, ջերմությամբ լի պատ էր, նրա աղջիկ ընկերուհիները ցանկանում էին պաշտպանել նրան, ինքնուրույն անել իրենց «լրտեսությունը», բացահայտել «հակառակորդին», մարտավարությունը: Հանկարծ նրանց գերեւակայությունն ընդլայնվեց, ինձ հռչակեցին «հրեշ», «աջ թեւի ֆանատիկոս», «ծայրահեղական»: Ավելորդ է ասել, որ ինձ այդքան զվարճալի թվաց, ես նրան բազմիցս հաղորդագրություն ուղարկեցի՝ վստահեցնելով, հանգստացնելով նրան:
Ինչեւէ, մի քանի օր անց նա ինձ հաղորդագրություն ուղարկեց, որում ասվում էր, որ ես անհույս դեպք եմ, եւ նրա համար անիմաստ կլինի ժամանակ վատնել «բեւեռսասնածռերծայրահեղականի» վրա։ Ինձանից ազնվորեն 24 ժամ պահանջվեց նրա որոշումը հասկանալու համար, բայց ես հասկացա, եւ պատասխանեցի, որ լիովին հասկանում եւ հարգում եմ նրա որոշումը, եւ որ նա սխալ է հասկացել իմ մտադրությունները, բայց լավ է, ես հարգում եմ նրա որոշումը, բայց ես հասկացա, որ նույնիսկ այդպես վարվելով ես ստիպեցի նրան ավելի անհարմար զգալ: Շուտով նրա ընկերներից մեկն արգելափակեց ինձ «Ֆեյսբուք» սոցիալական ցանցում:
Այն, ինչ ուզում եմ անկեղծորեն եւ ազնվորեն ասել, որ այս ամենն ինձ ցավ է պատճառում, ոչ մի հայ չպետք է զգա, որ իրեն օտարում են իր գաղափարների պատճառով: Մենք պետք է սկսենք շփվել, բացվել, վստահել միմյանց, բոլորս պետք է սկսենք բուժել մեր վերքերը, եւ միայն վստահությունը մեզ կտանի դեպի փրկություն:
Պետրոս ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ
Լիբանանահայ բլոգեր
«Առավոտ» օրաթերթ
03.02.2022
