Վարչապետի հերթական «ասուլիսը» առանձնապես նորություններ չէր պարունակում նախորդ՝ դեկտեմբերի 24-ի նմանատիպ միջոցառման հետ համեմատ։ Դա վերաբերում է թե՛ ձեւին եւ թե՛ բովանդակությանը։ Ձեւի տեսակետից «անհարմար» հարցերը կա՛մ շրջանցվում էին կա՛մ վերաձեւակերպվում։ Ի դեպ, անցած կիրակի «Առավոտը» հարց չէր ուղարկել, որովհետեւ նախորդ անգամ մեր հարցը չէր հնչեցվել: Իսկ այդ՝ անպատասխան մնացած հարցում մենք հիշեցնում էինք, որ 2020 թվականի հոկտեմբերի 8-ին՝ պատերազմի ընթացքում «Spiegel» շաբաթաթերթին տված հարցազրույցում, Փաշինյանը հայտարարել էր, որ «100 տարի անց Թուրքիան Հարավային Կովկաս է վերադառնում՝ շարունակելու հայերի ցեղասպանության քաղաքականությունը», եւ, հետաքրքրվում՝ ի՞նչ է փոխվել:
«Ասուլիսի» անցկացման անհաջող ձեւը գալիս է եւս մեկ անգամ ապացուցելու, որ երկրի ղեկավարը պետք է ունենա մամուլի քարտուղար եւ նորմալ աշխատող լրատվական ծառայություն, որը նախօրոք, պաշտոնապես եւ ցանկալի է՝ աշխատանքային օրերի ընթացքում տեղեկացնի ԶԼՄ-ներին այդ ասուլիսի մասին:
Բովանդակության տեսակետից, ըստ էության, նորություն էին Արմեն Սարգսյանի հրաժարականի հետ կապված դատողությունները, որոնք հիմնականում տրամաբանական էին:
Տրամաբանական չէին մի շարք այլ պնդումներ (վերծանում եմ դրանք՝ ազատելով հռետորաբանական պատմուճաններից) ։
Կարդացեք նաև
1.Բարձրաստիճան կուսակցականները գնում են բուհերի ղեկավարությունը վերահսկելու՝ բուհերի ապակուսակցականացումն ապահովելու համար։
2.Ալիեւն ասում է, որ Երեւանն ադրբեջանական քաղաք է այն պատճառով, որ 1994 թվականից հետո Հայաստանում խոսում էին այն մասին, որ Բաքուն հայկական քաղաք է (տեսնես, ովքե՞ր էին Հայաստանի ղեկավարներից նման բաներ ասել):
3.Եթե ձեզ դուր չի գալիս, որ ՔՊ-ական պատգամավորը վիրավորում է լրագրողներին, ուրեմն դուք նրա խոսքերը ձեզ եք վերագրում եւ, հետեւաբար, հենց այն եք, ինչ պատգամավորն ասում է: Եվ այլն:
Բայց դրանք, իմ ընկալմամբ, մանրուքներ են, հռետորական հնարքներ՝ հարցերի տակից դուրս գալու համար: Քաղաքական առումով կարեւորն այն է, որ Հայաստանի վարչապետը ՉԻ ԱՍՈՒՄ, որ Արցախը չի կարող լինել Ադրբեջանի կազմում եւ ՉԻ ԱՍՈՒՄ, որ Հայաստանը շարունակելու է Ցեղասպանության ճանաչմանն ուղղված պետական քաղաքականությունը: Մնացած թեզերը (օրինակ`որ 1992 կամ 2016 թվականին ամեն ինչ հանձնած-պրծած էր) «համեմունքներ» են՝ դրա մասին թող «ներկաներն» ու «նախկինները» վիճեն: Էականն այն է, որ Հայաստանի արտաքին քաղաքականության հայեցակարգն էապես փոխվել է 2020 թվականի նոյեմբերից 9-ից հետո: Դա պետք է հստակ ու միանշանակ արձանագրվի եւ դրվի քաղաքացիների քննարկմանը: Ինձ թվում է, որ քաղաքացիների մեծամասնության համար այդ փոփոխությունն ընդունելի է կամ առնվազն՝ հետաքրքիր չէ:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Ճշմարտության դեմ չմեղանչելու համար, այնուամենայնիվ, պետք է ընդունել, որ կազմի մեջ կամ դուրս լինելը, ինչպես նաև բուն գոյության հնարավորությունը պայմանավորված չեն Հայաստանի ղեկավարի ասածով/չասմամբ։ Սա բոլորի համար պարզ էր նախկինում, իսկ նոյեմբերի 9-ից հետո եռակի ակնհայտ է։ Դատարկ հայտարարությունները, թե Հայաստանը երաշխավոր է մի բանի, որը դուրս է իր իրավասություններից, անհեթեթ են։
Ինչ վերաբերում է ցեղասպանության ճանաչման պետական քաղաքականությանը, ապա ցեղասպանությունը ճանաչած երկրները դա արել են ոչ թե մեր պետական քաղաքականության նկատմամբ հարգանքից ելնելով, այլ դրա նպատակահարմարության մասին սեփական պատկերացումներից ելնելով։ Եվ, իհարկե, ոչ այն պատճառով, որ Հայաստանի ղեկավարն այդ մասին ինչ-որ բան ասել/չասել է: Սրա հետ կապված պատրանքներ չպետք է լինեն։
Մեզ հայերիս նոր հստակ արժեհամակարգ է պետք, աստծո ընտրյալ ժողովուրդներն ունեն իրենց ազգային սուպերկրոնը եւ այդ ժողովուրդների յուրաքանչյուր ներկայացուցիչ՝ անկախ նրա կրոնից, լիովին ենթարկվում է իր ազգային սուպերկրոնի կարմիր գծերին՝ օրինակ, եղբորդ տոկոսով փող մի տուր ու նման բաներ: Որո՞նք են հայ ազգային սուպերկրոնի կարմիր գծերը, որոնց հատել հայի համար կնշանակի ուրանալ իր մեջ հային, անկախ նրանից նա քրիստոնեական, մահմեդական կամ այլ կրոնի ներկայացուցիչ է կամ էլ պարզապես աթեիստ:
Սկսենք սեփականությունից, ոչ ոք՝ քո ազգի ներկայացուցիչը լինի թե այլ ազգի ներկայացուցիչը, սեփականության բացարձակ իրավունք չունի, ցանկացած Արարչի արարածի սեփականության հանդեպ բացարձակ իրավունք ունի միայն Արարիչը, իսկ մենք՝ Արարչի արարածներս☺️ունենք հարաբերական իրավունք մեր թե ուրիշի սեփականության հանդեպ եւ այդ հարաբերական իրավունքը կոչվում է աստվածահաճո վերաբերմունք սեփականության հանդեպ: Մեր հայ սուպերկրոնի հոգեւոր հայրերը պետք է այնքան խելոք ու փորձված լինեն, որ մեզ հայերիս՝ ազգին թե անհատապես ցանկացած իրավիճակում ցույց տան, թե ո՞րն է այդ հստակ իրադրության մեջ աստվածահաճո վերաբերմունքը:
Մեր հոգեւոր հայրերը պետք է ազգային սուպերկրոնի կրոնագիրքը գրեն, որտեղ հստակ պետք է ներկայացվեն յուրաքանչյուր հայի կարմիր գծերը, որը հատելուց նա դադարում է հայ լինել: Ես մեր սուպերկրոնը կանվանեի Հայ դատ, որը կսրբացներ ազգի նվիրյալներին եւ փրկության ձեռք կմեկներ ազգի մոլորյալներին, իսկ մնացածին կդաստիարակեր եւ կկրթեր որպես ազգի ապագա նվիրյալներ:
.. Ասենք գնում ես կամրջով, մեկ էլ տեսնում ես մեկն ուզում է իրեն վատ բան անել, գնում բռնում ես, որ չթռնի, սա էլ թե՝ Դուք խախտում եք իմ անձնական սեփականության իրավունքը, ես եմ իմ մարմնի սեփականատերը, ինչ կուզեմ, կանեմ: Հա՞յ ես, հարցնում ես, պատասխանում է՝ հա, բա խի՞ ես համը հանում եւ տանում հանձնում Հայ դատի գրասենյակին: 🙂