Զրույց նկարիչ ընկերոջս՝ Տիգրան Սարգսյանի կտավների հետ
Ծաղկամանի մեջ բազմադեմ ու գունեղ հրավառություն է: Գույնը կաթում է ցերեկվա շողի հետ՝ երկնադուռ քամուն պարզած ձեռքերով: Այն բռնում է սառը օրերի ծաղկեփունջն ու նվիրում անտեսանելի մեկին: Քայլելն այս դեպքում երկարում է կարճ գիշերվա հիշողություն ունեցող միջանցքներում: Այստեղ անքնությունը աֆրիկացի կնոջ դեմք է առնում՝ վրձնի անշեղ հարվածներով: Այդժամ դու նայում ես երկար ու լուռ՝ հավատալով, որ քո մտքինն է կտավին պատկերածդ, և ճիշտ հակառակը: Կանաչ երջանկությունը փաթաթվում է երկուսիդ, չէ, կներես, երեքիդ՝ վրձնիդ, քեզ ու կտավին…
Կարդացեք նաև
***
Ներկապնակը ծովից դուրս չի գալիս ու տարակուսում ես եղանակի հարցում, չնայած ամառն ու աշունը մի գույն ունեն այս դեպքում: Եվ տրամադրությունների խառնուրդ է՝ անաղմուկ ու անստվեր իրականության պես, որ մեկ-մեկ անկեղծանում է ամենահեռու մոտիկներում: Այդտեղ հազարավոր ծառերի մեջ այն միակ ծառն է կանաչում, որի կողքով անցել է պատերազմը: Եվ սա վերջը չէ… գյուղերի տնակները հեքիաթ են ստեղծում քո վրձնով, բայց իմ մտքին կհակադարձես, ասելով, որ հեքիաթները գյուղերում գոյություն ունեն: Սակայն ժամանակն այնքան է փոփոխվում, որ այդ հեքիաթ տանող ուղիներն ավելի են երկարում, բայց չեն կորցնում իրենց գունային շարժումները, որոնք շունչ են տալիս կտավից այս կողմ՝ մեր իրականությանը:
***
Դու հուշերով նատյուրմորտ ես վրձնել, ընկեր, և քո երազները պարզապես երազներ չեն իրականությունից հեռու, այլ այստեղ են` մեր կողքին, ամեն քայլափոխի երևացող թաքուն գեղեցկությունն է։ Եվ այստեղ է միայն, որ ծառերի արանքից սպիտակավարս եղանակն է ծփում` ժամանակի ու քո հայացքի մեջտեղում։
Քո նկարած ճանապարհը տուն է տանում, այն տունը, որտեղ ժենգյալով հաց էր թխում հայ տատիկը։
Հարյուր տարի առաջ ու հետո նույն գույներն են այստեղ` հարյուր տարին մեկ բազմանալով։ Վրձինդ ճիշտ տեղում կանգ առավ` անցք թողնելով լույսի համար, որ պատկերացումներից իրականություն է ուղղորդում` մենության ու բազմության մեջ։
***
Մտքերս կացարան են փնտրում գույների մեջ։ Եվ երբ սկսում եմ երկնքի հետ անկեղծ լինել, ոտնահետքերս հայտնվում են ճիշտ այնտեղ, որտեղ միշտ կամ, բայց ոչ ոք չգիտի։ Սա ներկայության առասպել չէ, կամ՝ պոեմ, այլ գունավեպ է՝ թանձր քամիներից հետո եկող։
Եվ գիտե՞ք, կորցնում եմ չափումները ժամանակի ու տարածության, որտեղ աչքը հոգի է տեսնում, միտքը՝ գույներ ու ականջը միայն քամուն է հետևում։
Վովա ԱՐԶՈՒՄԱՆՅԱՆ
