Ամփոփում ենք 2021 թվականը. անցյալ տարում հայ ժողովրդի համար շարունակվեց 2020թ. աղետալի պարտությունը: 2021թ. պարտվեցինք դիվանագիտական ճակատում, որը ռազմաճակատում կրած պարտության հետևությունն էր: Ադրբեջանն ու Թուրքիան օրեցօր ամրապնդում են իրենց հաղթանակը դիվանագիտական ճակատում: Իսկ պարտությանը զուգահեռ շարունակվում է հայ ժողովրդի ազգային արժանապատվության ոտնահարումը: Այս ամենը տեղի է ունենում այն պայմաններում, երբ հայկական պետությունը ներկայացնող անձը դարձել է Արցախում անցած դարում բնակվող ադրբեջանցիների շահերի պաշտպանը՝ անտեսելով իր ազգային շահն ու արժանապատվությունը:
Առկա իրավիճակում թևակոխում ենք 2022թ.: Հայ ժողովրդի ապրած ցավն ու վիշտը չի ամոքվում: Հայրենազրկմանն ու մի ամբողջ սերնդի կորստին ավելանում է պայքարի անընդունակության և պատիվն ու արժանապատվությունը չհարգող ազգի պատկերը: Միջազգային բեմահարթակում հայը այդպես է ներկայացվում հանրությանը: Այս վիճակից պետք է դուրս գալ, և դուրս գալու միակ միջոցը պայքարն է, պայքար՝ իրավունքների վերականգնման համար:
Ստորացած վիճակում ապրելը խոցված արժանապատվության վերքն ավելի է խորացնում: Հադրութն ու Շուշին հայ ժողովրդի արժանապատվության վրա դաջված խարանների շարքը համալրեցին: Ոչ միայն Հադրութը, Շուշին ու Շահումյանը, այլև բռնագրավված հայրենիք Արևմտյան Հայաստանն ու Ջավախքը հայկական են ու հայկական էլ կմնան: Այս է պայքարի ուղին՝ հանուն ազգի ազատագրման և իրավունքների վերականգնման: Հարատևելու, զարգանալու և մարդկային քաղաքակրթության մեջ հայի արժանապատիվ տեղն ապահովելու համար մտացածին խաղաղություններն ու բարիդրացիությունները խաբուսիկ պատրանքներ են միայն:
«Ապառաժ» երկշաբաթաթերթի խմբագրականից
