Այն, որ վերադարձած գերիները հարևան մելիքությունում տոտալ ձևով խոշտանգվել են ինչպես ֆիզիկապես, այնպես էլ՝ հոգեպես, ոչ մեկի մոտ կասկած չի հարուցում: Այն, որ հայրենիք վերադառնալով ունեցել են հոգեպես և ֆիզիկապես վերականգնվելու խնդիր, դա ևս հանրահայտ փաստ է: Հիմա, երբ որպես ծայրահեղ միջոց խափանման միջոց է ընտրվում կալանավորումը, այն ևս դիտում եմ խոշտանգում՝ բխող բոլոր իրավական հետևանքներով:
Ծանոթ չլինելով կալանքի հիմքերին՝ կալանավորման իրավաչափության վերաբերյալ չունեմ դիրքորոշում, սակայն այն գրավով փոխարինելու պարտավորությունը, իրավամբ, կարող էր և պետք է կիրառեր ինչպես վարույթ իրականացնող մարմինը, այնպես էլ՝ դատարանը: Դա է պահանջում պետության շահը, դա է պահանջում արդարադատության շահը:
Մեղքն ապացուցվելու դեպքում, ընդ որում, անհրաժեշտ է համալիր, բազմակողմանի քննություն իրականացնել՝ պարզելու համար բոլոր հանգամանքները, թող դատապարտվեն ազատազրկման, սակայն նման ֆորմատով կալանքը ոչ այլ ինչ է, քան պատիժ: Գերիները օրեր, ժամեր, անգամ վարկյաններ են հաշվել՝ հայրենիք վերադառնալու համար, իսկ վերադառնալուց հետո դավաճանի խարանով նետվել են զնդանները: Դա անթույլատրելի է:
Եթե սա քաղաքական որոշման արդյունք է, անհրաժեշտ է, որպեսզի անհապաղ վերանայվի, եթե՝ ոչ, վարույթ և հսկողություն իրականացնող մարմինները գլոբալ առումով պետք է վերանայեն իրենց նախկին որոշումները:
Կարդացեք նաև
Լևոն ԲԱՂԴԱՍԱՐՅԱՆ
ՓԱՍՏԱԲԱՆԱԿԱՆ ԳՐԱՍԵՆՅԱԿ ԼԵՎ ԳՐՈւՊ
