Դեկտեմբերի 14-ին Բրյուսելում Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի, Եվրոպայի խորհրդի նախագահ Շառլ Միշելի եւ Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիեւի եռակողմ հանդիպումից հետո Բաքուն հայրենիք վերադարձրեց նոյեմբերի 16-ին Իշխանասարի հատվածում գերեվարված 10 հայ զինծառայողի: Վերջիններիս վերադարձն ուղեկցվեց եվրոպական կառույցի կողմից մեծ PR-ով, պաշտոնական Բաքուն էլ առիթը բաց չթողեց 10 գերու վերադարձն իր մե՜ծ հումանիզմի եւ քաղաքակիրթ վարքագծի հետեւանք ներկայացնելու համար:
Իհարկե, շնորհակալ լինելով եվրոպական կառույցին եւ նրա ղեկավարին միջնորդական ջանքերի համար, այնուամենայնիվ, անհրաժեշտ է արձանագրել, որ վերջիններիս գործողությունները պետք է լինեին անհամեմատ ավելի ծանրակշիռ եւ նպատակային: Եվրոպական կառույցները վաղուց պետք է իրենց գործուն լծակներով ճնշում գործադրեին Ադրբեջանի վրա՝ դրանք ուղեկցելով պատժամիջոցների տարափով եւ պահանջելով եռակողմ հայտարարության 9-րդ կետի անվերապահ ապահովումն ու բոլոր գերեվարված զինծառայողների, քաղաքացիական անձանց վերադարձը:
Եվրոպական կառույցների նման պահվածքն աղետալի միտումներ ունի: Արցախի ժողովրդի դեմ սանձազերծած ագրեսիայի եւ բանակցություններում գերեվարվածներին առեւտրի մանրադրամի վերածելու համար Ադրբեջանին պատժամիջոցների ենթարկելու փոխարեն քաղաքակիրթ Եվրոպան դրական ձեռքբերում է համարում պաշտոնապես հաստատված 51, բայց ըստ որոշ տվյալների՝ ավելի քան 90 պատանդներից 10-ի վերադարձը: Այստեղ տեղին է արձանագրելը եւ զուգահեռներ անցկացնելը մարդու իրավունքների պաշտպանության հարցերի՝ այլ դեպքերում նույն Եվրոպայի դրսեւորած շահագրգռվածության, նպատակամղված գործողությունների եւ Արցախյան պատերազմի հետեւանքների միջեւ: Պարզվում է, որ երբ Եվրոպային անհրաժեշտ է լինում, այդ ժամանակ նա ունենում է հզոր գործուն լծակներ եւ օգտագործում է դրանք: Օրինակ՝ Նավալնիի կամ բելառուս բլոգերի համար եվրոպական ողջ գործիքակազմն օգտագործվեց Ռուսաստանին եւ Բելառուսին պատժամիջոցներով մեծ տնտեսական վնասներ հասցնելու նպատակով, բայց հայ գերիների դեպքում, որոնք անմարդկային խոշտանգումների են ենթարկվում Բաքվի բանտերում, այդ նույն կառույցները տարօրինակ ձեւով ցուցաբերում են անատամ քաղաքականություն:
Ինչպես 44-օրյա ադրբեջանաթուրքական ագրեսիային եվրոպական կառույցները համարժեք գնահատական չտվեցին, ինչի հետեւանքը եղան արդեն ՀՀ սահմաններից ներս թյուրքական զույգի հրահրած ռազմական գործողությունները, այնպես էլ միջազգային հումանիտար, մարդու իրավունքների բոլոր նորմերի, գերիների ու պատանդների պահման վերաբերյալ կոնվենցիայի խախտմամբ ադրբեջանական բանտերում ազգությամբ հայերի ապօրինի պահման դեպքերի նկատմամբ անտարբերությունը կանաչ լույս է վառում Ադրբեջանի առաջ՝ հետագա նման սադրանքների համար:
Կարդացեք նաև
Արմեն ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայաստանի Հանրապետություն» օրաթերթի այսօրվա համարում:
